Πωπω... πόσο πίσω με πήγε η πρώτη ερώτηση. Επιστρέφοντας απ' τις σπουδές μου, ένιωθα πολύ μόνη χωρίς τους φίλους συμφοιτητές μου. Οι δυο - τρεις αγαπημένοι μου φίλοι στην Αθήνα, συνέχιζαν τις σπουδές τους μακριά. (σχολές που διάλεξαν κι αυτοί!) Φυσιολογικά, στράφηκα στους φίλους απ' το σχολείο. Σε δυο βδομάδες νόμιζα πως θα πεθάνω από βαρεμάρα. Δε λέω καλά παιδιά (τα κακά ως γνωστόν είναι φυλακή) αλλά πολύ μιζέρια, βρε αδελφέ. Ήταν σαν να μην είχαν περάσει πέντε χρόνια από τότε που τελειώσαμε το σχολείο. Κάθισα και σκέφτηκα κι αποφάσισα να ακολουθήσω το δύσκολο δρόμο: Κανένας καφές, κανένα ποτό με ανθρώπους που δεν έχω να πάρω και να δώσω τίποτα. Πέρασα ένα περίεργο καλοκαίρι με βιβλία και με μια φίλη, που' χε ήδη μπει στην αγορά εργασίας (τρελά '90s) κι έτρεχε σαν τον Βέγγο. Ποτέ δε μετάνιωσα για την απόφαση μου. Ήρθαν καινούριοι άνθρωποι στη ζωή μου, κι εγώ τους καλοδέχτηκα γιατί είχαμε να ανταλλάξουμε πράγματα. Όταν επιστρέφω στην πόλη μου, βλέπω αυτούς τους φίλους του σχολείου... Είναι και πάλι σαν μόλις χθες να πήγαιναν ακόμα σχολείο. Τα ίδια λόγια, η ίδια αισθητική... τι κι αν ασπρίσαν τα μαλλάκια μας και κάναμε παιδάκια και μπυροκοιλιές.... Όσο για τη μια φίλη που κράτησα (και με κράτησε) είναι ακόμα στη ζωή μου, την ομορφαίνει και την παρηγορεί... Παναγία μου... είπα να γράψω ένα σχόλιο και το έκανα Μπεν Χουρ..