Ανάλογη περιπέτεια είχα κι εγώ πριν από λίγα χρόνια στην Ελλάδα. (όσο κι αν φαίνεται απίστευτο) Όταν τότε έπρεπε να πάρει ο άντρας μου για πρώτη φορά άδεια διαμονής για δέκα χρόνια, μας ανακοίνωσαν πως θα μας πάρουν συνεντεύξεις χωριστά. Ξαναείδαμε την πράσινη κάρτα με τον Ντεπαρντιέ κι αποφασίσαμε τις απαντήσεις που θα δίναμε σε περίπτωση που μας ρωτούσαν τέτοια κουφά: Τι να κάνεις, είμαστε λίγο τυχάρπαστοι, και καθόλου υποχόνδριοι, δεν έχουμε σταθερά γούστα σε κρέμες προσώπου, κολώνιες και σε στάση ύπνου... Όταν φτάσαμε στο Τμήμα, με κάλεσαν σε μια αίθουσα με τέσσερις πέντε "μυστικούς" και σκέφτηκα "ωραία, τη βάψαμε τώρα". Μεταξύ αυτών, ήταν κι ένας αστυνόμος στον οποίον είχα φτιάξει το διαβατήριο μου λίγες μέρες πριν, κι επειδή χρονοβόρα διαδικασία είχαμε προλάβει να διηγηθούμε ο ένας στον άλλον όλο μας το βιογραφικό, και τον είχα ψιλοπρήξει για τον αγαπημένο μου σύζυγο. Μόλις με είδε, μου υπέγραψε τα χαρτιά και μου ευχήθηκε καλή συνέχεια. Ο άντρας μου (που κόντευε να σκάσει απ' το άγχος του!) ούτε καν μπήκε στην συνέντευξη..Ηθικό δίδαγμα: Μιλάτε με τους ξένους, έστω κι αν αυτοί είναι αστυνομικοί...