Και εγώ Άρη προσωπικά εκτιμώ τον κ. Κασιμάτη για την ειρωνεία και το χιούμορ του, αλλά κάτι δεν μου πάει καλά σ’ αυτό το άρθρο του. Μπορεί να έχει δίκιο σε πολλά απ’ αυτά που λέει, για την ανοχή ή και τη συμμετοχή σε περιστατικά βίας και ανομίας από κόμματα της αριστεράς, αλλά διαβλέπω κάτω απ’ τις γραμμές του κειμένου του μια επικίνδυνη άποψη: ότι για το λυθεί το πρόβλημα της αριστερής βίας, πρέπει να υπάρξει ως αντίβαρο μια δεξιά ή ακροδεξιά βία, δηλαδή να δημιουργήσουμε μια ισορροπία του τρόμου. Αυτήν την άποψη, δυστυχώς πιο απροκάλυπτα και με διάθεση χαιρεκακίας και εκδικητικότητας, την ακούω από πολλούς, κυρίως δεξιούς, σε παρέες, ότι δηλαδή πρέπει να υπάρχει η Χρυσή Αυγή ως αντίπαλο δέος του ΠΑΜΕ και του ΣΎΡΙΖΑ. Ο κ. Κασιμάτης δεν τα λέει έτσι, αλλά πολύ πιο έντεχνα, αλλά όταν ξεκινά το άρθρο του λέγοντας ότι η δημοκρατία πρέπει να ευχαριστεί την Χρυσή Αυγή και ότι σοβαρολογεί, προφανώς υπονοεί ότι η Χρυσή Αυγή έχει ένα ρόλο να παίξει στη δημοκρατία και στην κοινωνία, είναι χρήσιμη και επιθυμητή η παρουσία της. Της δίνει έτσι έναν σκοπό και μια δικαιολογία ύπαρξης. Δεν αντιλαμβάνεται τις λεπτές διαφορές μεταξύ των σχηματισμών αυτών, που εξισώνει επικίνδυνα. Τα μεν κόμματα της αριστεράς, ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, μπορείς να τα κατηγορήσεις για πολλά πράγματα, αλλά λειτουργούν επί πολλά χρόνια σε καθεστώς κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και είναι διαρθρωμένα τέλος πάντων ως πολιτικά κόμματα αστικού τύπου, η δε Χρυσή Αυγή έχει μια οργανωτική δομή τελείως διαφορετική, που προσιδιάζει σε παραστρατιωτική ομάδα, ή μαφία, ή συμμορία. Δεν αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο, και μου κάνει εντύπωση αυτό, ότι μια τέτοια παραστρατιωτική ομάδα δεν θα διστάσει, όταν αισθανθεί ότι έχει αποκτήσει αρκετή δύναμη και βρει τα κατάλληλα παράθυρα ευκαιρίας, να πλήξει ανοικτά τη δημοκρατία, το κράτος δικαίου και τα ατομικά δικαιώματα. Δηλαδή δεν υπάρχει άλλος τρόπος να καταπολεμήσουμε την προερχόμενη εξ αριστερών βία ή ανομία, πρέπει να ρισκάρουμε την ίδια την ύπαρξη της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου;