Επιτρέψτε μου να αναφέρω ότι παρακολούθησα το ορατόριο "Τα κατά Ματθαίον Πάθη" του Ιλαρίωνα Αλφέγιεφ τον περασμένο Απρίλιο στο Μέγαρο και έχω να πω τα εξής: ναι, η μουσική θα μπορούσε να θεωρηθεί "παρωχημένη" με την έννοια ότι δε συντάσσεται με την ρώσικη πρωτοπορία, είναι όμως μια μουσική τόσο ευλαβική και τρυφερή που θεωρώ πως ταιριάζει άψογα με τη θρησκευτική κατάνυξη. Επίσης, δεν καταλαβαίνω γιατί κάθε μουσική πρέπει να είναι και καλά "πρωτοποριακή" για να θεωρηθεί ότι αξίζει. Ο ίδιος δε ο Ιλαρίων Αλφέγιεφ μίλησε για λίγο στο τέλος της παράστασης- στα Ελληνικά, παρακαλώ!- και μού φάνηκε ένας πολύ μετριόφρων και χαμηλών τόνων άνθρωπος. Να αναφέρω ότι στη συναυλία πήγα από "σπόντα", θεωρώντας ότι θα ακούσω τα Κατά Ματθαίον Πάθη του Μπαχ, αλλά τελικά έφυγα με μια ξεχωριστή μουσική εμπειρία, που δεν την περίμενα.
