Ο αθεϊσμός φυσικά και δεν είναι στο απυρόβλητο της κριτικής. Ωστόσο, πόσο "δύο μέτρα και δύο σταθμά" χρειάζονται για να θεωρεί κανείς πως το "τριάδα ομοούσιος και αχώριστος που έφτιαξε τον κόσμο" (ή ό,τι άλλο, τυχαίο το παράδειγμα) είναι εξ ορισμού πιο λογική απάντηση από το "δεν ξέρω/δεν απαντώ" στην ερώτηση "τι είναι θεός"; Οι ροζ ρινόκεροι και τα μακαρόνια δεν είναι καν "μύθοι", γιατί όσοι συζητούν για αυτά ξέρουν ότι ΔΕΝ υπάρχει σε αυτά ψήγμα αλήθειας (αντίθετα με τους θρησκευτικούς μύθους των όποιων θρησκειών, οι οποίοι οφείλουν να καταπίνονται αμάσητοι από τους πιστούς). Δεν είναι καν παραμύθια γιατί κανείς δεν παραμυθιάζεται - ούτε έχει καν την πρόθεση να παραμυθιάσει ή να παραμυθιαστεί - με αυτά. Είναι απλώς ένα "καθρεφτάκι ολόσωμο" στη συμπεριφορά πολλών φονταμενταλιστών πιστών διάφορων θρησκειών - ένα μέσο κριτικής, αν προτιμάς. Όχι πάντα εύστοχης (ενίοτε δε και κακεντρεχούς ή χοντροειδούς) κριτικής, αλλά πάντως κριτικής.
