Δεν θα συμφωνήσω. Η ταινία είναι η αφήγηση μιας προσωπικής ιστορίας που κάπου στη μέση μένει μετέωρη. Επιπλέον πρόκειται για μια αφήγηση αρκετά μονόπαντη - από τη μεριά του σκηνοθέτη που υπήρξε το ήμισυ του ζεύγους. Δεν μαθαίνουμε ποια στοιχεία της προσωπικότητας ή γεγονότα στη ζωή του φίλου του τον οδήγησαν στον εθισμό. Επίσης εφόσον το πρόβλημα υπήρχε από την αρχή, δεν μας λύνεται η απορία για ποιο λόγο ο ίδιος προχώρησε σε αυτό το δεσμό. Ο ίδιος εμφανίζει τον εαυτό του ως επίδοξο "σωτήρα" και δεν θίγει καθόλου το γεγονός ότι προφανώς υπήρχε και από τη δική του πλευρά μια δυσλειτουργικότητα την οποία ικανοποιούσε μέσα από αυτή τη σχέση.Και σε αντίθεση με τη συντάκτρια εγώ βρήκα ιδιαίτερα δήθεν τόσο τη μουσική επένδυση (όλα αυτά τα ατελείωτα γρατζουνίσματα των εγχόρδων) αλλά και τη φωτογραφία (οι κόκκοι στην εικόνα και εκείνο το κιτρινιάρικο, νοσοκομειακό φως που φώτιζε όλους τους εσωτερικούς χώρους)