Θα συμφωνήσω με την Nanina ότι τα τραύματα "περνούν" όταν τα φροντίσεις.Επίσης, αν θεωρείς πως δεν έχεις ελεύθερη βούληση και πως όλα είναι απλά "μηχανισμοί" του οργανισμού σου, μάλλον απλά είσαι ενοχική (εκτός από τραυματισμένη) και δεν μπορείς να πάρεις ούτε τις δικές σου ενοχές πάνω σου... και έτσι καταλήγεις να "ξύνεις πληγές".Δεν υπάρχει -δες το έτσι για λίγο- παρελθόν, παρόν και μέλλον.Υπάρχουν μόνο αόριστες και άχρονες στιγμές.Εκτός από τραύματα λοιπόν, κοίτα να προσπαθήσεις να φτιάξεις και ευχάριστες αναμνήσεις, με όσες πληγές έρθουν πακέτο.Δεν είναι άσπρο-μαύρο η ζωή, έχει και μωβ, μπλε, κίτρινο, κόκκινο.. δεν υπάρχουν "χαρές" και "λύπες", υπάρχει ο έρωτας, η αγάπη, το ΄μίσος, ο πόνος, η ενοχή, η γαλήνη κτλ κτλ. Σταμάτα να σκέφτεσαι λοιπόν και ζήστο το γαμημένο το πολύχρωμο, δεν δαγκώνει μόνο... είναι και τα υπόλοιπα -εκτός του πόνου- όμορφα.