Η ίδια κατάσταση επικρατεί σχεδόν στο σύνολο των χώρων του ΑΠΘ. Το ζήτημα της απεργίας των εργολαβικών υπαλλήλων καθαριότητας είναι σύνθετο και δε μπορεί να αναλυθεί εδώ, (αν και Άρη, ίσως να άξιζε ένα ρεπορτάζ που θα αναλύει το θέμα σε βάθος). Όμως αυτό που συμβαίνει μέσα στις Σχολές, η απόλυτη αδιαφορία για το τι συμβαίνει γύρω μας, η εναπόθεση σκουπιδιών παντού, το μόνο που δείχνει πόσο σάπιοι είμαστε εμείς, που δεν είμαστε σε θέση να πάρουμε το μαντήλι μας, το φραπέ μας ή το όποιο σκουπίδι μας, να το πετάξουμε σπίτι μας ή τέλος πάντων κάπου σε έναν κάδο όπου γνωρίζουμε ότι οι υπηρεσίες καθαριότητας λειτουργούν. Αν' αυτού προτιμάμε να ζούμε μέσα στα σκουπίδια, να προσπαθούμε να εξελιχθούμε ως άνθρωποι και ως επιστήμονες μέσα στο χαμό που δημιουργούμε μόνοι μας. Ξέρω, κάποιοι θα πουν ότι αυτός είναι ένας τρόπος έμμεσης υποστήριξης των υπαλλήλων καθαριότητας, αφού υπογραμμίζεται η αναγκαιότητα τους, όμως πραγματικά θεωρώ αυτό το επιχείρημα φαιδρό. Το ότι οι άνθρωποι απεργούν δε σημαίνει ότι οι υπόλοιποι πρέπει να συμπεριφερόμαστε σαν καλομαθημένοι κάφροι. Άλλο η ανάγκη για υπηρεσίες καθαριότητες, που φυσικά και θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένη, κι άλλο η προσωπική και συλλογική αθλιότητα, εκφρασμένη μάλιστα από το κομμάτι της κοινωνίας που υποθετικά θα έπρεπε να αντιπροσωπεύει τις αξίες της μόρφωσης και του πολιτισμού.