... Ουσιαστικά το μεγάλο ζήτημα είναι αν ένας συγγραφέας μπορεί να γίνεται βιομηχανία παραγωγής βιβλίων . Όταν υπογράφει συμβόλαια με τον όρο να παραδίδει στον εκδότη του συγκεκριμένο αριθμό βιβλίων το χρόνο , τότε δεν διαφέρει σε τίποτα από μια παραγωγική μονάδα. Παρόμοιο συμβαίνει και στη μουσική όπου οι καλλιτέχνες πρέπει να βγάζουν συγκεκριμένο αριθμό δίσκων το χρόνο. Έτσι από τη μία ο κόσμος "μπουχτίζει¨ και βαριέται από τη συνεχή ροή δίσκων/βιβλίων ... Οι εταιρείες από την άλλη πιέζουν συνεχώς για κάτι καινούργιο και μεγαλειώδες βιβλίο/δίσκο που θα κρατάει συνεχώς τον κόσμο προσηλωμένο . Οπότε κάποια στιγμή ο καλλιτέχνης στερεύει από νέες ιδέες και καίγεται !!!! (και έχουν καεί πολλοί έτσι ενώ θα μπορούσαν να προσφέρουν με μικρότερη ροή με για χρόνια ) Ένα λοιπόν ένα από τα πρώτα συμπτώματα του ... καψίματος ενός καλλιτέχνη είναι να αρχίζει να βρίζει τους αναγνώστες του - αγοραστές των "προϊόντων¨ του ! Κερδισμένες σε κάθε περίπτωση είναι οι εταιρείες (εκδοτικές/δισκογραφικές κλπ) αφού όταν....ξεζουμίσουν τον δημιουργό και τον "κάψουν" στο κοινό του, βρίσκουν αμέσως τον επόμενο προς ξεζούμισμα Έτσι η γρήγορη ροή αποφέρει άμεσα κέρδη που είναι λίγα - σύντομα για τον δημιουργό και συνεχή - πολλά για τις εταιρείες ! Έτσι θα πρέπει να καταλάβει η κα Δημουλίδου ότι όταν μέσα στο 2011 έβγαλε πάνω από 6 βιβλία, μην περιμένει να δώσει κάποιος το μισό μισθό του για να αγοράσει όλα τα βιβλία της !!!!