έζησα το ίδιο, οι αντιδράσεις μου στην αρρώστεια ήταν οι ίδιες καιστο τέλος δεν μπόρεσα ούτε να κλάψω ούτε να καταρεύσω. Πήγα διακοπές, λες και η ζωή συνεχίζονταν. Ναι, έτσι ήταν απλά σε αυτό το κεφάλαιο όμως - τώρα πια - υπάρχει μια στοιχειωμένη άνω τελεία. 15 χρόνια τώρα αυτή η τελεία με ακολουθεί και είναι στιγμές που κλαίω και καταρρέω. Ειδικά όταν κοιτάζω τον γιό μου και νιώθω αυτό που ήμουν κάποτε. Γιός. Και βλέπω αυτό που είμαι τώρα. Πατέρας. Με μια τεράστια άνω τελεία πάνω από το κεφάλι μου.
