Ζεις στο "εξωτερικό" πολλά χρόνια.Μοιραία προσβάλλεσαι από την ασθένεια του Οδυσσέα, την πανίσχυρη Νοσταλγία.Αναπολείς. Ωραιοποιείς.Σμιλεύεις τις αναμνήσεις σου έτσι ώστε να αποκτήσουν την δύναμη να εκλογικεύσουν την ανίκητη επιθυμία σου για επιστροφή.Γυρνάς.Τίποτε δεν μοιάζει με τότε. Καταλαβαίνεις ότι αυτό που σου έλειπε είναι τα ατελείωτα καλοκαίρια, τα καφεδάκια στις παραλίες, η ξεγνοιασιά και -πρωτίστως- ο τότε εαυτός σου των 18 ετών.Πεισμώνεις. Πιστεύεις ότι θα επανενταχθείς. Δεν μπορείς.Κοιτάς γύρω σου και απογοητεύεσαι. Ζεις έναν μόνιμο καθημερινό πόλεμο μέσα στο κεφάλι σου - εδώ η εκεί;Στην ηλικία που είσαι πρέπει να πρυτανεύσει η λογική. Και το κάνει.Πακετάρεις μια μικρή βαλίτσα με τις αναμνήσεις που δεν κατέρρευσαν και φεύγεις.Ο τόπος που αφήνεις πίσω σου ξανά είναι ένα κακό(γουστο) διάλειμμα. Η Ελλάδα που σε μεγάλωσε είναι μέσα σου, μαζί σου.Κι εσύ, πολίτης του κόσμου.