Ένα συναισθηματικό κείμενο για την ερήμωση της χώρας, για την αποδόμηση οποιασδήποτε όμορφης στιγμής χτίστηκε εδώ και κάποιοι θεωρούν ότι είναι ο κατάλληλος χώρος για νεοφιλελεύθερα σχόλια...Έξω λοιπόν δεν είναι πολύ πιο εύκολα και όσοι έχουμε ζήσει και δουλέψει "εκεί" το γνωρίζουμε. Γνωρίζουμε επίσης ότι υπάρχουν νόμοι. Υπάρχουν όμως και δικαιώματα. Γνωρίζουμε ότι η αστυνομία δεν αστειεύεται. Δε βασανίζει ωστόσο.Δεν ξέρω αν όσοι φεύγουν είναι δειλοί και διάγουν έναν βίο αυτοαναφορικό. Ξέρω όμως ότι αυτοί που μένουν, άνθρωποι νέοι, οι πιο μορφωμένοι των τελευταίων γενιών και οι πιο ταλαιπωρημένοι επαγγελματικά (ανασφάλιστοι, μπλοκάκια, χωρίς ωράριο, απολυμένοι χωρίς αποζημειώσεις, άνεργοι)μένουν γιατί είναι σε επαφή με το συναίσθημά τους. Και αυτό εμπεριέχει και τη συλλογικότητα και την ελπίδα. Όχι για μια θέση στο δημόσιο, αλλά για μία αξιοπρεπή ζωή.Godspeed λοιπόν σε όσους φεύγουν και καλή δύναμη σε αυτούς που μένουν... (Τέλος, η σύνδεση ενός συνθήματος σε έναν τοίχο και του χαμόγελου που μπορεί να προκαλέσει με την τραγωδία της Marfin είναι τουλάχιστον φαιδρή, αν όχι επικίνδυνη...)
