Ακόμα και όταν εργαζόμουν στο χώρο της μόδας, αισθανόμουν ντροπή -πραγματική ντροπή- να κυκλοφορώ με κάποιο από αυτά τα περιοδικά στο μετρό... Ντροπή από πολλές απόψεις: λόγω "φτηνού" περιεχομένου (σε πολλές περιπτώσεις τα ελληνικα των γραφόντων ήταν άθλια),λόγω ακριβής πραμάτιας (μαντήλια των 500ε και παπούτσια των 600, κλπ κλπ), ντροπή γιατί εγώ ούσα μέρος του συστήματος ήξερα καλά πώς λειτουργεί η βιομηχανία της εξάρτησης από τα logos των οίκων μόδας, ντροπή για την κυράτσα που ξοδεύει μισό εκκατομμύριο τη σεζόν σε μία μόνο μπουτικ, την ίδια στιγμή που το οικογενειακό όνομα διασύρρεται για οικονομικά σκάνδαλα για τα οποία κανείς δεν θα λογοδοτήσει. Μείνει μια πικρή γεύση στο στόμα μετά από αυτά εξαιτίας εκείνων που θα χάσουν τη δουλειά τους άδικα. Είναι η ίδια ακριβώς γεύση που άφηνε η ανάγνωση όλων εκείνων των ανούσιων ρεπορτάζ μόδας ή life style...