Όπως αυτοί που χαίρονται με τη εικόνα του φλεγόμενου "μπάτσου" ή του τρύπιου σαν τα ντόνατς. Όπως ο εθνικιστής θέλει κομμένα κεφάλια "άπλυτων". Όταν είσαι πραγματικά άνθρωπος, δεν ηδονίζεσαι ούτε κάνεις τρόπαιο τον νεκρό εχθρό σου, πόσο μάλλον δεν τον σκοτώνεις όταν δεν υπάρχει λόγος ζωής και θανάτου, έτσι απλά για την καύλα σου. Όντως, όταν οι Πυρήνες στην επιστολή τους λεν "προφανώς δε διανοηθήκαμε στιγμή να χρησιμοποιήσουμε τον συγκεκριμένο όμηρο ως ανθρώπινη ασπίδα(δεν θα είχαμε π.χ. πρόβλημα αν είχαμε τον διευθυντή μίας τράπεζας)" είναι αυτός ο Εχθρός που το μίσος εναντίον του αποκτηνώνει. Το "δεν θα είχαμε πρόβλημα", υποδηλώνει χαρά με το φόνο ενός διευθυντή τραπέζης. Δίχως τη λύσσα της προπαγάνδας, είναι ακατανόητη η στάση αυτή ενός μη διεστραμμένου ανθρώπου. Θα ήταν ακατανόητη η σφαγή της τσαρικής οικογένειας απ' τους μπολσεβίκους κατά την κατάληψη των Χειμερινών Ανακτόρων, τα πογκρόμ κατά των Εβραίων και άλλες πολλές πράξεις μίσους στην ιστορία.