Το θέμα δεν είναι αν υπήρξαν ή δεν υπήρξαν νεκροί στο Πολυτεχνείο τότε - η ιστορία είναι γνωστή και δεν μπορεί να παραγραφεί.Το μεγάλο θέμα είναι ότι στην Ελλάδα του σήμερα, η Χρυσή Αυγή έχει καταφέρει να επιβάλει τη θεματολογία που επιθυμεί στην κατεύθυνση που επιθυμεί και έχει καταφέρει να εξαναγκάσει όλη την κοινή γνώμη, τα μέσα και φυσικά τις πολιτικές δυνάμεις να την ακολουθούν παθητικά σε αυτό το χορό του παραλόγου που η ίδια σέρνει, αποπροσανατολίζοντας από την αλήθεια και την ουσία.Η ουσία δεν είναι αν υπήρξαν ή δεν υπήρξαν νεκροί εκείνη τη νύχτα στο Πολυτεχνείο. Είναι ότι υπήρξε δικτατορία για πολλά χρόνια πριν από κεινη τη νύχτα. Είναι ότι εκατοντάδες άνθρωποι διώχθηκαν, βασανίστηκαν, εξορίστηκαν και οικογένειες καταστράφηκαν και διαμελίστηκαν. Είναι ότι δεν ήξερε κανείς τι θα του ξημερώσει, ότι ο ένας κάρφωνε τον άλλο, ότι η βία και ο τρόμος κυριαρχούσαν παντού. Και ότι, βέβαια, η ευρύτερη κοινωνία παρακολουθούσε παγωμένη, μέχρι το ξέσπασμα των νεαρών παιδιών στο Πολυτεχνείο. Αυτά είναι η ουσία. Σε αυτά θα έπρεπε να στεκόμαστε και αυτά θα έπρεπε να μνημονεύουμε κάθε χρόνο στις 17 Νοεμβρίου. Και σε μία πιο ψύχραιμη στιγμή και μία πιο ώριμη πολιτεία και κοινωνία, από την πρώτη στιγμή σύσσωμες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις αυτό θα έπρεπε να είχαν απαντήσει στην όποια Χρυσή Αυγή ή Μαύρη Δύση. Και όχι να έχουν εμπλακεί σε αδιέξοδο εκ των πραγμάτων διάλογο που εντέχνως τρφοδοτεί προς όφελός της φυσικά αυτή η φράξια ρατσιστών τραμπούκων. Το ότι κανείς δε βγαίνει να βάλει τη Χ.Α. στη θέση της με ψυχραιμία και αποφασιστικότητα δείχνει την άβυσσο στην οποία έχουμε περιπέσει ως πολιτεία και ως λαός. Αν δεν ξυπνήσουμε γρήγορα, αλίμονό μας.