Επειδή σιχαίνομαι τους άσχετους με αποψάρα, είτε γράφουν άρθρα, είτε τα σχολιάζουν:ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΑΡΞΙΣΜΟΥ:Ενας καλος τυπακος καποτε, ονοματι Καρλ Μαρξ - κομπλε παλληκαρι, εκανε κατι κουτσουκελες εκει στην πρωτη διεθνη αλλα δεν βαριεσαι ρε αδερφε - ειδε εκει οτι υπαρχει κατι ιδιαιτερο οσον αφορα τον κοσμο που ζουμε στην σχεση του εργατη με το προϊον της εργασιας του και εβγαλε μια θεωρια. Εκτος απ' την θεωρια ομως (μιας και η ιδια η θεωρια προϋεπεθετε την πρακτικη - δεν παιδευομαι να το εξηγησω, να διαβασετε Μαρξ) ηταν και ενας απ'τους δημιουργους της λεγομενης Πρωτης Διεθνους, μιας οργανωσης που σκοπο ειχε να προωθησει τα συμφεροντα των Εργατων. Οπως μπορει να σας πει μεχρι και η Wikipedia αν παιδευτειτε φυσικα να τη διαβασετε αυτη την αποκρυφη γνωση, στην Πρωτη Διεθνη συμμετειχαν αριστεροι σοσιαλιστες, κομμουνιστες και αναρχικοι.Η λεξη "κομμουνιστες" εδω, εχει ενα προβλημα: Στον Μαρξ, σε ενα πολυ διασημο τσιτατο απ' το βιβλιο του "Η Γερμανικη Ιδεολογια", ο κομμουνισμος ειναι - συνοπτικα - οχι ενα οικονομικο-πολιτικο καθεστως, αλλα το συνολο των ιστορικων διεργασιων που οδηγουν σ' αυτο που ονομαζει "αταξικη κοινωνια". Ειναι μια πολυπλοκη φιλοσοφικη εννοια, που δεν χρειαζεται να επεκταθω περισσοτερο.Ωστοσο, στα γραπτα του Μαρξ παρουσιαζεται ενα προβλημα: οταν μιλαει στα νεανικα του κειμενα για "κομμουνιστικο κομμα", η λεξη "κομμα" δεν αναφερεται σ' αυτο που εχουμε στα μυαλο μας σημερα, δηλαδη μια συγκροτημενη οργανωση με ιεραρχια, αλλα στο συνολο των ανθρωπων που προωθουν την υποθεση του κομμουνισμου. Μεταγενεστερα, επανακαθοριζει - αυθαιρετα και με βαση δικες του πολιτικες βλεψεις - την εννοια του κομματος σε αυτο που ξερουμε σημερα. Οσον αφορα τον ρολο του κομματος στον κομμουνισμο, υποτιθεται πως την καταλληλη στιγμη ειναι το "οχημα" που καταλαμβανει την εξουσια και εγκαθιδρυει τον σοσιαλισμο ο οποιος ιστορικα θα εξελιχθει στην αταξικη κοινωνια. Αυτοι που αποκαλουμε λοιπον "κομμουνιστες" της εποχης - στην περιπτωση της πρωτης διεθνους - ειναι οσοι δεχοντουσαν την κομματικη οργανωση και το αναγκαιο περασμα απ'το σοσιαλιστικο σταδιο.Τους αναρχικους της εποχης (π.χ. τον Μπακουνιν) μπορουμε με μια αλλη εννοια ηδη να τους ονομασουμε κομμουνιστες. Αποδεχονται την αναλυση του Μαρξ και στοχευουν και οι ιδιοι στην αταξικη κοινωνια, αλλα διαφωνουν στο ζητημα του ιεραρχημενου κομματος και του "αναγκαιου" περασματος απ'τον σοσιαλισμο. Και ειμαστε στα μεσα του 19ου αιωνα.Στις αρχες του 20ου αιωνα, σκαει ενας τυπας ονοματι Λενιν, ενας αλλος τυπας ονοματι Καουτσκι και μια τυπα ονοματι Ροζα Λουξεμπουργκ και - εντος της "κομματικης" τασης του κομμουνισμου αρχιζουν να τσακωνονται μεταξυ τους. Ο Λενιν ειναι με το συνθημα "ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΣΤΟ ΜΠΛΕΝΤΕΡ", ο Καουτσκι ειναι ενας ιστορικος ΠΑΣΟΚος που τα θελει ολα ηρεμα και λαου-λαου (μη σου πω και "οπως ηδη ειναι, γιατι να τα πειραξουμε ρε παιδια") και η Ροζα αρχιζει να τους ριχνει κρα και θεωρει τον ρολο του κομματος τελειως διεκπεραιωτικο ως προς το κινημα. Σε αλλη μια στιγμη ιστορικης ηλιθιοτητας, η Ροζα φιμωνεται και αυτοι που επι δεκαετιας βαφτιστηκαν κομμουνιστες, εμελλε να μην ειναι οι Μαρξιστες, αλλα οι Λενινιστες. Χθες συγκεκριμενα, μιλουσα με εναν χρονιο οργανωμενο αριστερο που ανακαλυψα οτι δεν εχει διαβασει καν το Κομμουνιστικο Μανιφεστο. Και δεν ειναι ο μοναδικος. Αυτο που ονομαζουμε λενινισμος ειναι αυτο το οποιο κυριαρχει στην συγχρονη αριστερα και εκει αποδιδουμε την ΕΣΣΔ, την Κουβα, την Κινα κλπ. (με πολλες διακυμανσεις).Κανουμε ενα fast forward στην Ιταλια του '70, οπου - μετα την εμπειρια του Γαλλικου Μαη του '68 που αμφισβητει τον ρολο της κομματικης αριστερας - εμφανιζεται το κινημα της Εργατικης Αυτονομιας. Εκει, μεσα απο την εμπειρια των αυτονομων αγωνων της εποχης (δηλαδη εργατικων αγωνων που δεν εγιναν βασει της κεντρικης πολιτικης ατζεντας ενος κομματος αλλο απο αυτονομες συσπειρωσεις των εργαζομενων) εμφανιζεται μια πιο "αναρχικη" αναγνωση του Μαρξ - ιδιαιτερα ριζοσπαστικη σε σχεση με τον ακαμπτο λενινισμο - που ιστορικα μετεξελισσεται και φτανει σ' αυτο που σημερα ονομαζουμε "Αυτονομο Μαρξισμο".Οταν ερχεται ο 21ος αιωνας, εμφανιζονται μια σειρα κινηματα με αντικρατικα χαρακτηριστικα τα οποια πηγαζουν απ' την ευρεια συμμετοχη αναρχικων. Ωστοσο, μεσα σ' αυτα τα κινηματα, αρχιζει και εντεινεται το ενδιαφερον για τον αυτονομο μαρξισμο και επιχειρειται και στις μερες μας μια νεα αναγνωση και μια παραδοχη οτι τα κινηματα αυτα ανηκουν - υπο ορους, κι αυτο ειναι βαρυ θεμα debate - στο "κομμουνιστικο κινημα". Και απο εκει λοιπον πηγαζει η συνθηματολογια της αναρχιας και του κομμουνισμου μαζι, που δεν ειναι ουτε προβοκατσια, ουτε ανακριβεια, ειναι δυο πραγματα που απ' τον 19ο αιωνα, πηγαινουν χερι-χερι.Να διαβαζετε και τιποτα, δεν κανει κακο.
