Ποιος να κατηγορήσει τον άνθρωπο που αρέσκεται να ασχολείται αποκλειστικά με το είδος του εν καιρώ πολέμου; Το ίδιο άλλωστε κάνει εν καιρώ ειρήνης, θεωρώντας το λοιπό ζωικό βασίλειο υποδεέστερο εργαλείο, χρήσιμο μόνο για να εξυπηρετεί τις βουλές του κι ανίκανο να αισθάνεται και να διαθέτει χαρακτηριστικά που προσιδιάζουν στην ανθρώπινη λειτουργία. Ένας μικροσκοπικός Θεός που -πάντα υπό την αρχέγονη αρχή που διέπει οποιαδήποτε ζούγκλα- αξιοποιεί την ισχύ για να επιβάλλει την υπεροχή του.Το γεγονός πως υπάρχουν φιλόζωοι ή απλά ευαίσθητες περιπτώσεις που συναισθάνονται τον πόνο και την οδύνη που αναδύει οτιδήποτε κουβαλάει σφυγμό ζωής ακόμα και κατά τη διάρκεια ενός πολέμου, δε θα έπρεπε να συνιστά λόγο για μομφή, ψόγο κι ανάθεμα. Διλήμματα τύπου "Παιδιά vs Ζώα" είναι ψευδεπίγραφα κι ολότελα ηλίθια, διότι και η πρώτη περίπτωση καλύπτεται επαρκέστατα και η δεύτερη συνιστά ούτως ή άλλως ανισοβαρούς μέριμνας κι ενδιαφέροντος. Εν προκειμένω, μια δημοσιογράφος αποφάσισε να απασχοληθεί και με αυτά τα πλάσματα τα οποία είναι επίσης άδικοι αποδέκτες της ανθρώπινης βαρβαρότητας και με περίσσευμα υποκρισίας αποφάσισαν να την στήσουν στον τοίχο. Φαντάζομαι η επιλογή είναι περισσότερο κατάπτυστη από εκείνη ενός άλλου συναδέλφου της να ασχοληθεί με το καλλιτεχνικό ρεπορτάζ και την άποψη της Ισραηλινής Λαίδης Ντι για τη χρήση μαυροράπανου στη σήζαρς.Χρειάζεται όμως ένα μίνιμουμ ευαισθησίας για να αντιληφθείς πως και το κάθε σκυλάκι και γατάκι εκεί έξω διατηρεί επίσης φυσικά δικαιώματα, νιώθει οδύνη, πόνο κι αγωνία για τη ζωή του κι η προστασία της τελευταίας εναπόκειται και πάλι σε εκείνον που, μέσα από τη φρίκη του πολέμου, του την αφαιρεί ως παράπλευρη απώλεια, θεωρώντας το ανάξιο ύπαρξης με την αλαζονία που κουβαλάει πάντα ο οποιοσδήποτε σταρχιδιστής master of the universe. Δεν κατηγορώ εκείνους που ήδη τα παιδιά τους βρίσκονται εν κινδύνω ή έχασαν τη ζωή τους, αλλά τον κάθε καναπέ που τη βγάζει με ένα μανταμσουσουνικό "μα πως είναι δυνατόν;", την ώρα που ποτέ ένα σκυλί δεν τους έγλυψε το χέρι καθώς έκλαιγαν και δεν τους κοίταξε με μια βουβή ματιά που έλεγε τόσα πολλά για την αγάπη ενός ζώου.Τους χρωστάμε περισσότερα από όσα χρωστάμε στους εαυτούς μας κι ακόμα κι αν τους επιστρέφουμε ψίχουλα, παραμένουμε δυσκοίλια άτεγκτοι κι άδικοι. Άνθρωπος...εκλεκτό είδος!
