Ποσο ζηλευω ολους αυτους τουα ανθρωπους που δεν εχουν χασει καποιον!που δεν ξερουν τον πονο να αποζητας καποιον που δεν ειναι πια εδω...που ενα τηλεφωνο δεν θα ειναι αρκετο για να φερει κοντα σου αυτον που σου λειπει τοσο...και που καθε μερα που περναει αυτος ο πονος δεν καταλαγιαζει...απλα τον συνηθιζεις.μαθαινεις να ζεις μ αυτον. Και ειναι εκεινες οι επετειοι που πονανε καθε χρονο...αυτες οι επετειοι που σε προσταζουν να μην κλαψεις και αυτη τη χρονια...το εκανες αρκετα περσι προπερσι παραπροπερσι...αηδια καταντησες...αλλα κ παλι,συνειδητοποιεις πως αυτος που εχασες λειπει κ πως μονο η αναμνηση του εμεινε..να θυμασαι το χαμογελο του, την αγκαλια του...να θυμασαι μονο...οχι να ζεις...σκληρο πραγμα να αγαπας και να σε νικαει η παλιαρρωστια...σκκηρο να ζεις με την αναμνηση και το φοβο πως καποιος αλλος π ισως αγαπησεις θα υποφερει με τον ιδιο τροπο...Να προσεχουμε τον εαυτο μας πρεπει...για να τιμησουμε αυτον που χασαμε κ να μην μας χασουν οσοι μας αγαπανε..καλη τυχη σε ολους μας με αυτο!!!