Επομένως διά της εις άτοπον απαγωγή καταλήγουμε ότι οι εθνικιστές είναι κάποιοι δειλοί (ή καλύτερα άτολμοι) τύποι, που προτιμούν να βιώνουν σε λούπα τα επιτυχώς καταγεγραμμένα κεκτημένα παρά την πρόκληση του νέου κι άγνωστου. Μου αρέσει, αλλά προβληματίζομαι ταυτόχρονα, γιατί ενώ εν μέρει δίνει μια ερμηνεία, ωστόσο μήπως παραείναι απλοποιημένη?Δεν λέω ότι είναι λανθασμένη προσέγγιση, για λίγο γενικευμένη μου κάνει όμως. Πιστεύω πως παίζουν πολλοί παράγοντες που καταλήγουν να παράξουν έναν εθνικιστή. Και ναι ο φόβος (με διάφορες εκφάνσεις του) έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης αλλά δεν είναι κι η μόνη αιτία. Οργή για αίσθημα δικαίου, καταπίεση, οικονομική εξαθλίωση, έλλειψη παιδείας, εξόφθαλμη πολιτική ανηθικότητα κι άλλα, κι άλλα...Ωστόσο η πίστη στις δυνάμεις μας και η καταπολέμηση των εκφοβιστικών στερεοτύπων που έχει εγκαταστήσει μέσα μας η Ελληνική "κοινωνία - οικογένεια" δεκαετίες ολόκληρες ίσως είναι μια καλή αρχή για να πάμε παραπέρα. Κι όχι μόνο για την αποφυγή του εθνικισμού.Υ.Γ.: Ωραίο κείμενο!