Όπως και να χει, απολαμβάνει τα social media... Μπορεί αυτο να είναι και όλο το θέμα. Στο ίντερνετ γεννιέσαι αυτόκλητα, ως είδηση αυτοδημιουργείσαι και, απαντάς χωρίς να σε ρωτάνε...(ισχύουν ενίοτε και στην ΤV-βλ Τρέμη, Άδωνι κτλ κτλ...)Μια ατέλειωτη πόλη με κήρυκες πίσω από βιτρίνες....Ψιλοάσχετο:Καμιά φορά σκέφτομαι ότι όσοι πιστεύουν τους παππάδες τους καλλιτέχνες τους δημοσιογράφους και τους πολιτικούς πέφτουν έξω γιατί η δουλειά αυτών είναι να θηρεύουν την πραγματικότητα από εσένα, να την βάζουν σε ένα τετράγωνο πιάτο και να στην ταίζουν. Είναι μεσάζοντες, μεσολαβητές, ή σαν μεσίτες. Όπως τα μέντιουμ(/media?) με την υπερφυσική πραγματικότητα. Αναρωτιέμαι ενίοτε ευλόγως και γιατί οι υπόλοιποι τους πληρώνουμε... Ο μόνος μεσάζων που ζητούσε χρήματα ως αποκατάσταση για την θλίψη που του προκαλούσε η δουλειά του ήταν ο γλυκούλης ο Χάρος...(αν και μπορεί κανείς να αναγνώσει τον μύθο του και ως ένα πρώτο στίγμα... πελατειακότητας στο DNA μας(sic)).Και συνηθισμένοι λοιπόν πλέον στο πρίσμα, το ίντερνετ ως live και ρέον πλαίσιο έδωσε την λύση να μοιάζεις πλέον απόλυτα με πραγματικότητα...Αρκεί να υπάρχουν αυτοί που από εκεί μέσα την αντιλαμβάνονται. Να είσαι οπότε κατά κάποιον τρόπο και εσύ ο ίδιος ο νταβατζής σου. Να εξηγείς τον εαυτό σου. Δηλαδή ...την πραγματικότητα ως εαυτόν.Από την άποψη και ότι σε αυτό το πλαίσιο όλα μένουν και δεν ...διορθώνονται, εξαλείφεται η σημασία του ιστορικού ίχνους και η ανάγκη αναζήτησης του τεκμηρίου αφού όλα είναι στο φως, μηδενίζεται η χρονική θαμπάδα και η αφαίρεση που γεννά τον σκοπό και τον ρόλο του επιστήμονα ιστορικού και άρα από αυτήν την άποψη η Ιστορία ως εξαναγκασμός εκείνης της ελλατωματικής σχέσης μας με το παρελθοντικό, ως ανάγκη, εξουδετερώνεται. Το τέλος της ιστορίας σηματοδοτείται την στιγμη που όλα-γεγονότα, συνέπειες και αντιδράσεις-σημειώνονται, γράφονται και λαμβάνουν χώρα στον Ιστό και με το υλικό του. Είναι σαν να σκοτώσαμε τον Μινώταυρο, και στεκόμενοι στο ίδιο σημείο να μαζέψαμε τον μίτο και κόβοντας με περιέργεια βόλτες στον λαβύρινθο(tube) να σημειώνουμε που βρεθήκαμε...Η πραγματικότητα συντρέχει αυτιστικά, η πράξεις δεν είναι ακριβώς πράξεις και η φυσική πραγματικότητα όχι μόνο δεν είναι πια το ζητούμενο το δικό μας και του ίντερνετ, έχει γίνει διαλλειματική και την θυμόμαστε, όποτε την θυμόμαστε, σαν εικόνες από όνειρο. Ζούμε στο ίντερνετ μέσω της φυσικής πραγματικότητας; Ζούμε την πραγματικότητα μέσω του ίντερνετ; Ή ζούμε εν μέσω ίντερνετ; Όταν ανοίγεις τον υπολογιστή είναι σαν να ανοίγεις τα μάτια σου στην μέση του ύπνου με αχνή την μνήμη του ονείρου. Ενώ κανονικά άπαξ και πέσει το ρεύμα όλα αυτά μεμιάς απλώς παύουν να υπάρχουν.Ο μίτος της Αριάδνης ήταν ό,τι ένωνε τον Θησέα με τον έξω κόσμο, με το έξω σύστημα. Ήταν το ένα του μάτι, το ένα του πόδι έξω από τον λαβύρινθο. Ήταν η λύση για την περίπτωση που σκοτώσει το τέρας. Ήταν πρόνοια, φρονιμότητα, υπευθυνότητα, αυτοσυντήρηση. Η επιστροφή δεν ήταν η αποστολή του μεν αλλά ήταν το κομμάτι εκείνο που θα ολοκλήρωνε τον θρίαμβο της δε. Και νομίζω ότι λογής γκρίνιες και αυτεπάγγελτες νουθεσίες και χοντροκομμένες σε χρόνους ίντερνετ γαρνιτούρες και άτσαλες εκκλήσεις "Εγώ, εδώ, Εγώ εδω", πέρα από αναξιοπρεπείς και επιτήδειες έχουν αρχίσει να μοιάζουν και χυδαίες. Η αρρώστια των social media λέγεται "κατά φαντασίαν εξέχων" και αι φορείς του οι ακατάσχετοι μινώταυροι. Με σώμα ανδρός και κεφάλι ταύρου. Μουγκανίζουν επιτίθενται και σου τρώνε την πραγματικότητα. Ότι όμως και να γινότανε με τον Θησέα ο Μινώταυρος εκεί μέσα θα τέλειωνε. Οπότε πάμε οι υπόλοιποι καμιά βόλτα έξω να φτιάξουμε ιστορία. Εκεί έξω δεν ακούγονται και τα μουγκανίσματα. Αντίθετα με τον μύθο άλλωστε, υποτίθεται ότι κανείς και ως κανέναν φόρο δεν μας εξανάγκασε να μπούμε στον Ιστό. Τον νου μας μην γίνει ποτέ. Ιστός είναι, θα πιαστείς. Ποτέ στην θεσμοποίηση του Διαδικτύου στον πολιτικό λόγο/άσκηση/αποτέλεσμα/δικαίωμα/υποχρέωση μονοπωλειακά!
