Να με συγχωρέσετε αν διακόπτω το ομαδικό σας αυτομαστίγωμα, αλλά η άκριτη υποστήριξη απόψεων που, υποτίθεται, στρέφονται κατά της άκρας δεξιάς, έχει γίνει πολύ της μόδας (και η ταύτιση με αυτές έχει γίνει, περίπου, διαπιστευτήριο «προοδευτικότητας»).Κατ’ αρχάς, αυτονόητα, όλοι οι νοήμονες άνθρωποι είμαστε κατά της ακροδεξιάς και του τραμπουκισμού που αυτή ευαγγελίζεται. Σε ό,τι αφορά το θέμα του άρθρου, εξυπακούεται ότι όποιος πληρώνει εισιτήριο, απολαμβάνει τις σχετικές υπηρεσίες, ανεξαρτήτως εθνικότητας. Και εναπόκειται στην καλή/κακή του αγωγή το άν θα παραχωρήσει π.χ. το κάθισμά του σε κάποιον ηλικιωμένο. Και, δυστυχώς, πολλά ελληνόπουλα, κάθε άλλο παρά σεβασμό δείχνουν προς άτομα που χρήζουν βοήθειας (παρότι είναι παιδιά «ελληναράδων» που κατά τα άλλα κόπτονται για τις αξίες της ελληνικής φυλής). Από κει και πέρα, η προσωπική μου εμπειρία είναι εντελώς αντίθετη από αυτή που περιγράφετε. Δεν ξέρω πού έχετε δει ότι οι αλλοδαποί φοβούνται να καθήσουν στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει. Με εξαίρεση τους παράνομους λιανοπωλητές, που για πρακτικούς λόγους στέκονται μπροστά από τις εξόδους (λόγω της ογκώδους πραμάτειας τους, αλλά και για ευκολότερη διαφυγή σε περίπτωση ελέγχου), όλοι οι άλλοι «τιμούν» το δικαίωμά τους, πέραν του δέοντος. Ο ίδιος μένω στο εξωτερικό και αναγκαστικά χρησιμοποιώ μόνο ΜΜΜ τις (συχνές) φορές που έρχομαι Ελλάδα. Όλες οι Φιλιπινέζες (συνήθως σε παρέες των 3) έχουν την καταπληκτική ικανότητα, ξεγλιστρώντας και σπρώχνωντας να βρίσκουν θέση ακόμα και στα πιο στριμωγμένα λεωφορεία, αφήνοντας όρθιους συνταξιούχους που περίμεναν στη στάση πριν από αυτές. Το ίδιο ισχύει και για ανατολικής προέλευσης οικιακές βοηθούς, όπου η μία τρέχει να προλάβει θέσεις για τις υπόλοιπες, βάζοντας τσάντες σε κενές θέσεις, όταν οι άλλες ακυρώνουν τα εισητήριά τους /αδυνατούν να βρουν εγκαίρως κάθισμα. Σε συγκεκριμένη περίπτωση έχω τσακωθεί για να παραχωρηθεί άδεια θέση στην 70χρονη μητέρα μου, όχι γιατί αυτό το έκανε Βουλγάρα, αλλά γιατί πρόκειται για γαϊδουρινή συμπεριφορά, ασχέτως εθνικότητας. Έχω κάνει το τραγικό λάθος να χρησιμοποιήσω τραμ για να πάω με την ηλικιωμένη μητέρα μου και το 5χρονο τότε παιδί μου στη Γλυφάδα. Κατά τη διάρκεια της (απελπιστικά αργής) διαδρομής, ο συρμός ήταν γεμάτος κατά το ήμισυ από συνταξιούχους (που με ένα εισιτήριο κάνουν ευχάριστο ταξίδι, χωρίς συγκεκριμένο σκοπό/προρισμό) και κατά το άλλο ήμισυ από αλλοδαπούς όλων των εθνικοτήτων. Επί 3 τέταρτα ήμουν όρθιος, χωρίς κανείς να φιλοτιμηθεί να παραχωρήσει μία θέση. Τελικά κατεβήκαμε σε άσχετο μέρος και πήραμε ταξί για επιστροφή. Προσωπικά, πάντα παραχωρώ τη θέση μου, ακόμα σε άτομα όχι πολύ μεγαλύτερης ηλικίας (και δεν το λέω αυτό για να μου πείτε μπράβο). Αλλά άν το κάνω αυτό στην Ελλάδα, εξυπακούεται ότι το κάνω πιο ευλαβικά όταν είμαι στο εξωτερικό, όπου, κατά κάποιον τρόπο, είμαι «φιλοξενούμενος». Και η σωστή αγωγή επιβάλλεται μεν πάντα, αλλά όταν είσαι φιλοξενούμενος, επιβάλλεται διπλά. Θα με συγχωρέσετε, αλλά (πλην εξαιρέσεων) αυτού του είδους τη λογική δεν την έχω παρατηρήσει από τους «φιλοξενούμενους» στην Ελλάδα. (Και προσέξτε, δεν αναφέρομαι στο δικαίωμα να καθήσει κανείς, αλλά στην ηθική υποχρέωση να την παραχωρήσει σε όποιον την έχει μεγαλύτερη ανάγκη).
