Μιὰ σύντομη παρέμβαση. Θὰ πρέπει νὰ ἀπογαλακτιστοῦμε σιγὰ-σιγὰ ἀπὸ τὴν φραγκικὴ θεώρηση τῆς ἱστορίας. Δὲν ὑπῆρξε ποτὲ ``Βυζάντιο''. Ἔτσι ὁνόμασε τὸ Βασίλειο τῶν Ῥωμαίων ὁ Ἱερώνυμος Βόλφ, τὸν 16ο αἰώνα. Ἡ παραχάραξη ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν κατάκτηση τῆς παλαιᾶς Ῥώμης ἀπὸ τὸν Κάρολο τὸν Μέγα, στὰ τέλη τοῦ 7ο αἰώνα μ.Χ., ὅπου μὲ τὸν (μέχρι τότε Ῥωμαῖο καὶ φυσικὰ ``Ὀρθόδοξο'' Πάπα) Λέοντα τὸν Τρῖτο χαρακτήρησαν τοὺς Ῥωμαίους τῆς Νέας Ῥώμης (Κωνσταντινούπολης) ``Γραικούς'', δηλαδὴ κακόδοξους, αἰρετικούς. Ἐξ οὖ καὶ τὸ ἐφεύρημα τοῦ Filioque, ποὺ εἶναι στὴν οὐσία μιὰ τρύπα στὸ νερό, γιὰ τὴν στήριξη τῶν ἐπιχειρημάτων τοῦ Καρλομάγνου ὅτι Ῥωμαίοι πρέπει νὰ λέγονται μόνον ὅσοι ἔχουν τὰ σκῆπτρα τῆς Παλαιᾶς Ῥώμης. Οἱ διάλογοι μεταξῦ Φράγκων καὶ Ῥωμαίων (``Βυζαντινῶν'') βασιλέων βρίσκονται σὲ μορφὴ ἐπιστολογραφίας, στὸν Pulan (Medieval Sources). Μιὰ σημαντικὴ ἀνάλυση γιὰ τὸ Γένος τῶν Ῥωμαίων στὸν 12ο καὶ 13 αἰώνα (τὸν αἰώνα ποὺ ἔζησε ἡ Ἄννα Κομνηνή), μπορεῖτε νὰ τὴν βρεῖτε στὴν δουλειὰ τοῦ ἱστορικοῦ Χρήστου Μαλατρᾶ. Γιὰ τὴν σημαντικότητα τοῦ νὰ λέμε τὰ πράγματα μὲ τ' ὅνομά τους διαβάστε Clifton Fox (What, if anything, is a Byzantine).Ῥωμαία ἦταν λοιπὸν ἡ Ἄννα Κομνηνή, κληρονόμος τῆς ἀρχαίας ῥωμαϊκῆς αὐτοκρατορικῆς κληρονομιᾶς, Χριστιανὴ (φορέας δηλαδὴ ἱουδαιοχριστιανικῶν παραδόσεων) καὶ ὁμιλοῦσε τὴν ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΗ. Ἄς προσέξουμε ἐπιτέλους, διότι γράφονται πάρα πολλὲς ἀνακρίβειες. Δὲν ἔχει καμία σχέση ἡ Ἑλληνιστικὴ Κοινὴ μὲ τὴν Ἀττικὴ Διάλεκτο ἤ μὲ τὴν Καθαρεύουσα τοῦ 19ου αἰώνα (ἀναφέρομαι στὸν σχολιασμὸ κάτω ἀπὸ τὸ κείμενο). Ἡ Ἑλληνιστικὴ Κοινὴ ἀντιστοιχεῖ στὰ σημερινὰ common English, ποὺ ἀποτελοῦν παγκόσμια γλώσσα. Ἀποτελοῦσε μιὰ ἑλληνικὴ λαλιὰ διαδεδομένη σὲ ὅλον τὸν τότε γνωστὸ κόσμο. Τὰ σύγχρονα ἑλληνικὰ εἶναι πιὸ κοντὰ στὴν Ἑλληνιστικὴ Κοινή, ἀπὸ τὴν ἀρχαία ἑλληνική, σὲ συντακτικὸ ἐπίπεδο τουλάχιστον. Οἱ Ῥωμαίοι πολῖτες μιλοῦσαν σχεδὸν ὅλοι αὐτὴ τὴν γλώσσα. Σὲ αὐτὴ τὴν γλώσσα μεταφράστηκε ἡ Παλαιὰ Διαθήκη καὶ σ' αὐτὴν συνεγράφει τὸ Εὑαγγέλιο, μὲ ἐξαίρεση τοῦ Κατὰ Μάρκον, ποὺ γράτηκε στὴν Λατινική.
