Η αποκρουστική χυδαιότητα αυτών των εκφράσεων δεν έγκειται αποκλειστικά στις εκφράσεις αυτές καθ' εαυτές, αλλά μάλλον στην αντίφαση μεταξύ του “είναι” και του “λέγειν” αυτών που τις εκστομίζουν. Σαν, παραδείγματος χάριν, μία μαθήτρια παλαιού παρθεναγωγείου να προσπαθούσε να μιλήσει σαν πουτάνα της παλιάς Τρούμπας. Ή όπως, όταν ένας χοντρομπαλάς ελληναράς που ταλαιπωρεί τις αναρτήσεις της Harley, κατουράει λέξεις όπως “ντιντής” που ορίζουν υπόρρητα ένα δίπολο, στου οποίου τον αντιδιαμετρικό πόλο εκβιαστικά θέλει να στρογγυλοκαθίσει ο λεκτικά βιαιοπραγών, ως “νταής”. Η αντίφαση αυτή δεν έχει μόνο λογική, αλλά και οντολογική διάσταση η οποία δηλώνει την μη-αυθεντικότητα.Αυτό που πρωτίστως καθιστά χυδαίες τις περσόνες αυτές είναι αυτή η αναυθεντικότητα, το fake, το επίπλαστο: χαρακτηριστικά που απορρέουν από όλες τις εκδηλώσεις αυτών των ατόμων και εντείνονται στις περιπτώσεις όπου καταφεύγουν σε αναπαραγωγή ενός ψευδο-lumpen παραληρήματος.