Γιατί να υπάρχει αυτή η αγωνιώδης προσπάθεια να περιγραφεί η ιστορία ως επαναλαμβανόμενη φάρσα;Οι θεωρητικές κατασκευές που κατατείνουν, ανοιχτά ή συγκεκαλυμμένα, σε μία τέτοια θέαση της ιστορίας, πρώτον είναι παραπλανητικές επαναλήψεις φθαρμένων από την πολλοστή επανάληψη θεωρητικών ακροβασιών που αντιστοιχούν σε άλλο ιστορικό χρόνο, και δεύτερον, καταλήγουν να καλύπτουν το κενό ουσίας με ακατάσχετη φλυαρία.Αλήθεια, γιατί σήμερα υπάρχει αυτή η εκκωφαντική σιωπή των “υποκειμένων της εξεγερσιακής εκτροπής” ενώ έχουν πολλαπλασιαστεί στο άπειρο οι αιτίες για εξέγερση;Μήπως δεν χρειάζεται να αναζητούμε τα χαμένα ίχνη για την ερμηνεία των εγχώριων κοινωνικών φαινομένων στην Γαλλία του '68, ή έστω του '70, και στις απότοκες εκείνων των γεγονότων θεωρητικές αποσκευές;Μήπως το καλοκαιρινό life style Μυκόνου πήγαινε χέρι με χέρι με το χειμερινό πάρτυ με μολότωφ – με, ή χωρίς αιτία; Μήπως το παιδί που έσπαγε θεαματικά σε τακτά χρονικά διαστήματα το παλιό του παιχνίδι ουρλιάζοντας έμεινε αμήχανο και έπεσε σε κατάθλιψη όταν αντιλήφθηκε ότι τα λεφτά του μπαμπά τέλειωσαν;Τελειώνω παραφράζοντας λίγο μία ερώτηση από το εξαιρετικό κείμενο του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου: “Ξέρεις ποιός είμαι εγώ;”“Ήταν Ρεμπώ, ή χαϊδεμένοι ηλίθιοι;”