Μερικές σκέψεις πάνω στο "ψόφος". 1. Σύμφωνοι, το να πεθαίνει/αρρωσταίνει/πάσχει/πονάει κάποιος κι εσύ να του "εύχεσαι" ψόφο..., ε, ναι, είναι λίγο "ά-στυλ-ο". Τουλάχιστον. 2. Αλλά στο Facebook, ειδικά σε σελίδες ομάδων (θέλω να πω... δε γράφει κάποιος γνωστός σου κάτω από κάτι που εσύ έχεις αναρτήσει), γράφει η σάρα η μάρα και το κακό συναπάντημα. Χου κερζ;; Κι εγώ όσες φορές κερντ κι έκανα να διαβάσω κανά σχόλιο... βαρέθηκα. Κι ούτε που θυμόμουν τι είχα διαβάσει 3 δευτερόλεπτα πιο πριν. 3. Γιατί, όμως, όταν διαβάζουμε αναρτήσεις περί του τάδε παιδόφιλου που κακοποίησε μέχρι θανάτου κάποιο μωράκι ή περί του τάδε παλιοφασίστα που κατέβασε την πρόσοψη 5-6 αλλοδαπών καταστηματαρχών... εκεί ΕΙΝΑΙ επιτρεπτός (ή, τουλάχιστον, δεν αποτελεί ντροπή-αίσχος-απανθρωπιά-ανοησία) ο κατακλυσμός από σχόλια (και εδώ μέσα) με ψόφο-χολέρα-σύφιλη-πανώλη;;; Λέω... μήπως τελικά την ντροπή και, ακόμα ειδικότερα, τα σχόλια... τα ορίζει κάποιου είδους περί δικαίου αίσθημα... ήήήήή απλώς κάποια πλειοψηφία;;; Γιατί όταν στο σχόλιο "ΨΟΦΟΣ!" δεις δίπλα 125 like και 2 dislike (ΟΚ, ενδιαφέρον-μη ενδιαφέρον)..., δεεε θα σκεφτείς ότι δε "λέει" να τα βάλεις με τους 125..., οπότε πατάς κι εσύ like;;; Λέω εγώ τώρα. Α, και πριν πέσουν οι γνωστοί διάφοροι να με φάνε, ΠΡΟΦΑΝΩΣ και δεν υποστηρίζω παιδεραστές και φασίστες και ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι στις συγκεκριμένες περιπτώσεις θα είμαι απ’ τους πρώτους σιχτιριστές. 4. Παρά ταύτα..., ο ψόφος! (και ο κάθε ψόφος)... είναι απλές λέξεις. Όπως και οι ευχές, όπως κι οι κατάρες. Είδαμε και κάθε χρόνο που μας εύχονται χρόνια πολλά και ό,τι επιθυμείς τι καλά που μας πάει... Ή μήπως όταν κάποιος μας στέλνει στο διάολα εμείς τρέχουμε να κάνουμε βαλίτσες;; Έέέλα τώώώρααα... Φτάσαμε να πιστεύουμε στην "ενέργεια" μιας βλακείας που έγραψε ο πρώτος τυχάρπαστος σε κάποιο Facebook, ας πούμε;; ΄5. Στην τελική δεν μπορούμε να υπερασπιζόμαστε με τόσο πάθος και ένταση, όπου βρεθούμε κι όπου σταθούμε, την τόσο πολύπαθη ελευθερία λόγου.... αλλά στην τελική να ποθούμε ακόμα περισσότερο να λέμε στους άλλους τι ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ και τι "δε δίνει καλή εικόνα" να λένε! Ας κριθεί ο καθένας απ' τα λεγόμενά του. Ακόμα καλύτερο, βέβαια, θα ήταν να κρίνεται από τη συνολική εικόνα του. Δηλαδή, ΟΚ, αν έχω ένα φίλο/γνωστό, που γενικά είναι παιδί-διαμάντι, καλό-χρυσό... και γράφει και 10 πράγματα τη βδομάδα στην τάδε σελίδα... και τύχει δυο φορές και γράψει και δυο βλακείες..., ΟΚ, ρε παιδί μου..., δε θα τον αποκληρώσω κιόλας. Μέσα μου απλά δε θα συμφωνήσω και θα προσπεράσω. 6. Δεν είναι λίγες οι φορές που μια "καφρίλα" κολλάει χαλλλαρά σε έναν αστεϊσμό. Άλλες πάλι φορές, βέβαια, κάτι που ακούγεται πολύ πετυχημένο στα πλαίσια μιας παρέας που τα κουτσοπίνει σ' ένα ταβερνάκι..., είναι άκομψο εμφανιζόμενο ως γραπτό σχόλιο σε δημόσια ανάρτηση. Ξαναλέω, προς αποφυγή παρεξηγήσεων: δεν εννοώ στις περιπτώσεις που έχει πεθάνει κάποιος να κάθεσαι να γράφεις από κάτω ύβρεις και κατάρες. Είναι, απλώς, πολλές φορές αυτή η ίδια η φύση του καφροαστείου. Που όλοι έχουμε κάνει τουλάχιστον μια φορά στη ζωή μας.