χμ...Μου φαίνεται σίγουρο, ότι αυτό που διαφεύγει του αρθρογράφου, είναι ότι αλλού κοιτάζουν όλοι αυτοί που τσουβάλιασε και απλούστατα αλλού κοιτάζει ο ίδιος. Και αυτό δεν είναι οπωσδήποτε υπερ του ενός ή του άλλου... Διότι αν το Ωραίο στο οποίο κοιτάζει ο ίδιος καταφέρνεται μέσα από μια επαναστατικότητα διάφορης αυτής που ασκούν οι μιμητές των εμιγκρέδων που έγλειφαν τον Λουδοβίκο τον 18ο, (!), τότε αποφεύγεται και η ιστορική παραδοχή-μέσα από οποιαδήποτε επιστημολογική μεθοδολογία και να διαλέξει κανείς- ότι η Γαλλική επανάσταση συντελέστηκε από μυριάδες εξεγερμένους. Αν η ανθρώπινη ευαισθησία μας σήμερα που έχουμε θεσμικά Δημοκρατία δεν μας επιτρέπει μπάχαλα και να κραδαίνουμε λοστάρια, είναι επειδή είμαστε πεπεισμένοι ότι η Δημοκρατία αυτή είναι συνεπής στο νόημα της εγκαθίδρυσής της. Γι αυτό και η αριστερά σήμερα ενώ είναι κοινοβουλευτική, δεν μπορεί να γίνει εξουσία, γιατί υπάρχει ο κίνδυνος-όπως λέει- να την αποκαταστήσει(την Δημοκρατία). Στην Ελλάδα είμαστε σε ένα μόνιμο φλερτ με εμφυλιακές τάσεις. Θα έλεγε κανείς ότι στην Ελλάδα σκεφτόμαστε εμφυλιακά. Να θυμίσω όμως, ότι αυτή η Δημοκρατία στηλώθηκε ακριβώς επάνω στην καταστολή και τα γλειψίματα, όσο και να καμώνεται από τους ασκητές της ότι μόνο σε Ωραία υπάκουσε η ανάγκη της. Η δημοκρατία αυτή δεν γεννήθηκε από μια σπίθα ευγενών ιδεών, αλλά υιοθετήθηκαν αυτές για να καμώνονται οι ταγοί της ότι όλα επανήλθαν στην θέση τους. Και εκεί είναι το πρόβλημα: Όπως ο Εμφύλιος μπορεί να γινόταν ''μοιραία'' και χωρίς να μεσολαβήσει η κατοχή, έτσι και ο κάθε Καραμανλής θα μπορούσε να λυτρώνει την χώρα από πάντα, με το ίδιο παρακράτος να αλωνίζει, χωρίς να υπάρξει ποτέ ενδιάμεσα η Χούντα. Τί θα πει αποκατάσταση στην Ελλάδα όταν αυτήν προφέρεται από δεξιό ή από φτιασιδωμένα αριστερό πολιτικό; Δεν είναι σκοπός να πλακωθούμε μεταξύ μας, αλλά εδώ διαιωνίζεται η ίδια ψευδαίσθηση δημοκρατίας από το 1936. Όλα παίρνουν στην ιστορία την θέση που τους αρμόζει γύρω από το αίτημα της Δημοκρατίας, και αυτή είναι η κρυφή της δύναμη, όσο αυτή παραμένει το αίτημα. Και αν οι μαρξιστές όπως λέει ο αρθρογράφος στερούνται του Ωραίου, είναι αρκετό για να κάνουν τα πάντα για να μοιραστούν μια ιδέα της. Αν θεωρήσουμε ότι το πρόβλημά τους είναι στον προσδιορισμό του Ωραίου, τότε το πρόβλημα του αρθρογράφου είναι ότι δεν βλέπει ως στοιχείο του Ωραίου την μοιρασιά του. Συμφωνώ ότι όλα τα κοινωνικά φαινόμενα και οι ιδεολογίες έχουν απώτερο και μόνιμα-έστω και ακούσια- σκοπό την όποια αισθητική αναβάθμιση του υποκειμένου, αλλά αν συμφωνήσουμε ότι το υποκείμενο είναι η κοινωνία, τότε το ''βία στη βία της εξουσίας'' όσο και να ακούγεται θολά και να αφήνει μερικές γραντζουνιές, ε, κάποια στιγμή δυστυχώς ίσως και να πραγματωθεί ακριβώς όπως υπόσχεται: βία vs βία. Για να αρνηθούμε την ανάγκη της βίας ως λύση, θα πρέπει πρώτα να αρνηθούμε ότι ασκείται σήμερα από την εξουσία, κοιτάζοντας βέβαια πάντα εμείς ...το Ωραίο. Και όλα αυτά όχι επειδή είμαι υπερ της βίας,το αντίθετο, αλλά επειδή και αυτή απ όσο φαίνεται έχει το φυσικό δικαίωμά της στην ιστορία όταν η κοινωνία ενώ δεν έχει, διεκδικεί δικαιώματα αντί να πιστεύει ότι έχει. Είναι σαν τον διαρρήκτη όταν η χώρα έχει 26% ανεργία. Θα συμφωνήσω με τον αρθρογράφο ως προς την ανάγκη της σκέψης, μόνο που η σκέψη, όπως και το Ωραίο(δεν το ορίζεις εσύ για μας αυτό αρθρογράφε), όπως και η δημοκρατία, είναι τόσο σχετικές έννοιες απ ότι φαίνεται, που μπορεί σε κλίμακα πόπολου να ανδρώνει δύναμη τέτοια, που θα του δίνει το δικαίωμα να την χρησιμοποιήσει είτε πολιτικά είτε φυσικά. Η ανάγκη για σκέψη υπακούει σε έναν ορθολογισμό, μόνο που η βία καμιά φορά αιτιολογείται και ως ορθή. Αλλιώς οι Αργεντίνοι θα περιμέναν τις εκλογές, αντί να διώχνουν τους ''δημοκράτες'' ηγέτες τους με ελικόπτερα!
