Σκέφτεσαι την φάρσα μεμονωμένα. Σκέψου να ζεις στην Αγγλία με την όλη μυθοποίηση της βασιλείας, να νομίζεις ότι μίλησες στην βασίλισσα και να γυρίζεις περίχαρος και να το λες σε όλον τον κόσμο με καμάρι (δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα σαν πρόσωπο). Σκέψου την επόμενη μέρα που έχει κυκλοφορήσει η φάρσα στον κόσμο και όλοι σε σκέφτονται σαν την χαζή που δεν κατάλαβε την διαφορά ανάμεσα στις διαλέκτους (από τους συναδέλφους σου ως τους φίλους σου).Στην φάρσα μπορεί να γέλασε το κοινό τους, όπως κάποιοι μπορεί να γέλασαν και με την φάρσα στην Κανέλλη, όπως ο κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να θεωρεί ο ίδιος τι είναι αστείο για τον ίδιο. Το κοινό όμως του ραδιοφωνικού σταθμού σε ποσοστό 80% έκρινε ότι ήθελαν να φύγουν. Σαν φάρσα γενικά δεν ήταν κάτι τραγικό, μπορεί να την έκανα με την παρέα μου και να ψοφάγαμε στα γέλια, αλλά όταν είσαι παρουσιαστής πρέπει να είσαι λίγο περισσότερο υποψιασμένος και επαγγελματίας. Γιατί και να μην αυτοκτονούσε, μπορεί να την απέλυαν ή να γινόταν (όπως φαντάζομαι και έγινε) αντικείμενο γενικού χλευασμού.
