Ευχαριστώ για τις ευχές αλλά δεν νιώθω τόσο αισιόδοξος στο θέμα "δουλειά". Τέλος πάντων για να σου λύσω την απορία. Αρχικά να ξέρεις πως όσο ήμουν εκεί και με την τότε ηγεσία που πέτυχες (άλλαξαν τα κεφάλια απ' ότι έμαθα, ο εν λόγω Δ/ντης έχει πάρει σύνταξη, ελπίζω να βρω ένα δεκάευρω να πάω να τους δω, γιατί όντως μου έλειψαν κάποιοι εκεί μέσα) ίσχυε πως ο συναλλασσόμενος ιδιώτης πολίτης (υπήρχε και ο συναλλασσόμενος εκτελωνιστής), είχε πάντα προτεραιότητα. Από τη στιγμή που ήσουν ιδιώτης και φαινόταν αυτό, δεν χρειαζόταν να γίνουν ερωτήσεις επί ερωτήσεων για το θέμα σου. Ήταν απλό, γνωστό και δεδομένο. Η διασάφηση που κρατούσες ήταν ένα χαρτί μέσα στα χίλια με χίλια πεντακόσια (δεν κάνω πλάκα), που διεκπεραιώνονταν μέσα σε μια τυπική ημέρα, μόνο στο συγκεκριμένο τελωνείο, οπότε φαντάζεσαι τι γίνεται στα άλλα μεγάλα τελωνεία της χώρας όπως αυτά του Πειραιά, των Αθηνών κ.λπ., αλλά και τι υπογραφές και σφραγίδες πρέπει να πέσουν.Ο Δ/ντης που είδες (ναι, έπινε καφέ κι άκουγε έθνικ μουσική, οι πλάκες που του κάναμε ειδικά για την έθνικ μουσική είναι παροιμιώδεις, να μην σου πω τι γινόταν με τον καφέ που τον ήθελε φτιαγμένο με ΕΝΑ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΤΡΟΠΟ αλλιώς δεν τον έπινε), όπως ανέφερα είναι εξαιρετικός άνθρωπος και επαγγελματίας (ολίγον τραχύς) και βαθύς γνώστης της δουλειάς του. Δεν χρειαζόταν να δει το χαρτί σου για να ξέρει τι θα υπογράψει. Ήξερε ήδη. Από την άλλη είχε και τις λύσεις για την απλούστευση των διαδικασιών αλλιώς ποιος να τον ακούσει, που η ηγεσία του υπουργείου απαντά στους συνδικα-λησταράδες; Δεν είναι άμοιροι ευθυνών αλλά ο συνδικαλισμός στην Ελλάδα δεν νικιέται. Θα σε κατεβάσει στο επίπεδό του και θα σε κερδίσει λόγω εμπειρίας (όπως οι χαζοί!)Επιμένω πως η εφημερίδα πρέπει να ήταν μια μοναδική στιγμή εκείνη τη μέρα. Δεν τον είχα δει ποτέ να διαβάζει εφημερίδα και να μην κάνει τη δουλειά του. Είπαμε ο καφές και η μουσική (ειδικά η μουσική, έπαιζε... επί οχτάωρου) ήταν άλλο. Και πάλι όμως δεν τον έκανε κακό στη δουλειά του.Υπάρχουν άνθρωποι κι άνθρωποι. Σ' εκείνο το τελωνείο ειδικά, μπορώ να σου πω για τουλάχιστον 30 με 40 που έπρεπε να έχουν πάει σπίτι τους επειδή είναι επιεικώς για κλάματα και τη δουλειά τους θα την κάναμε άνετα 20 συμβασιούχοι (όπως και την κάναμε βασικά αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα).