Νομίζω ότι το θέμα είναι πολύ σοβαρό για να βασιζόμαστε στα βιβλία των μεν και στο ποστ των δε.Καταρχήν καταθλιτπικός με αυτοκτονικές τάσεις θεωρώ απριόρι ότι πρέπει να βοηθηθεί φαρμακευτικά. Εδώ συμφωνώ με τη γράφουσα, καλά έκανε και πήρε αγωγή.Κατά τα άλλα, το γιατί έχει κατάθλιψη, ποιας έντασης είναι η κατάθλιψή της και γιατί δεν τη βοήθησε η ψυχοθεραπεία δεν είναι ερωτήματα που μπορούν -στα σοβαρά- να απαντηθούν με βάση όσα μάθαμε σε ένα ποστ. Ούτε και πρέπει να προσφέρονται για συμπεράσματα. Ξέρουμε πάρα πολύ λίγα για την περίπτωσή της.Ωστόσο επειδή υπάρχουν πολύ ηπιότερα στάδια και μορφές κατάθλιψης για τα οποία συνταγογραφούνται αβέρτα φάρμακα, ο σκεπτικισμός απέναντι στα φάρμακα είναι απολύτως υγιής, αρκεί να είναι σκεπτικισμός και όχι φανατισμός.Η ίδια η φύση της παρέμβασης με ουσίες εξάλλου επιτρέπει τη χειραγώγηση της παρέμβασης. Στην Αμερική παιδάκια τριών χρονών παίρνουν αντικαταθλιπτικά. Δεκάδες χιλιάδες παιδάκια. Η τάση είναι αυξητική και η αύξηση στη συνταγογράφηση (και τις πωλήσεις) τρομακτική. Μήπως κάπου κάνουμε λάθος; Να μην αναρωτηθούμε για αυτό; Ξαφνικά δεν είναι υγιές να αμφιβάλλεις;Υπάρχουν περιπτώσεις όπου χρειάζεται αγωγή αλλά κανείς δεν έχει σίγουρη απάντηση για το τι γίνεται με πλείστες άλλες περιπτώσεις όπου ενδεχεται η αγωγή να μην είναι απαραίτητη ή να είναι και βλαπτική, ιδίως αν κουκουλώνει τραύματα που πρέπει να επιλυθούν ψυχοθεραπευτικά.Δεν πρέπει να ξεχνάμε τέλος ότι τα φάρμακα είναι εθιστικά και τα περισσότερα από αυτά μπορείς να τα αγοράσεις χωρίς συνταγή. Τα πολύμηνα θεραπευτικά σχήματα είναι πολύ εύκολο να οδηγήσουν σε εθισμό. Τα φάρμακα είναι όπλα. Δεν μπορεί να λέμε "βαράτε ελεύθερα". Ούτε και να τα δαιμονοποιούμε φυσικά. Η κριτική δεν είναι απορριπτέα. Είναι ωφέλιμη αρκεί να μην οδηγεί σε υπερβολές. Αυτό όμως δεν έχει να κάνει με την κριτική αλλά με την τάση κάποιων ανθρώπων/πολιτών να φανατίζονται με ό,τι διαβάζουν και να διαλέγουν "παράταξη".