"Βέβαια, όλοι αυτοί που υποστηρίζουν αυτές τις απόψεις συνήθως πήγαν σε δημόσια σχολεία, τα παιδιά τους σπουδάζουν σε δημόσια πανεπιστήμια, σε κάποιο έκτακτο περιστατικό θα πάνε σε δημόσιο νοσοκομείο" και κυρίως μέχρι πρόσφατα (ή ακόμα και τώρα) ήθελαν αυτοί ή το παιδί τους να μπουν στο δημόσιο!!! Κατά μία έννοια, για το κατάντημα του ελληνικού δημοσίου υπάρχει συλλογική ευθύνη και κατ' επέκταση συλλογικός αντίκτυπος από την κακοδιαχείριση του. Συμφωνώ ότι δεν είναι δυνατόν να εξαίρουμε κάποιον επειδή απλά κάνει την δουλειά του αλλά στην Ελλάδα - μάλλον γιατί νομίζουμε ότι κανείς δεν κάνει τη δουλειά του (έτσι είναι ή κρίνουμε εξ ιδίων τα αλλότρια;)εντυπωσιαζόμαστε από αυτό, είτε στον δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα (στον δεύτερο συνήθως, τα "προβληματικά" άτομα είναι κάτι βλαχαδερά που το παίζουν αφεντικά και αν σε πληρώνουν αυτά που δικαιούσαι και στην ώρα τους και δεν σε κοιτάζουν με μισό μάτι επειδή έμεινες έγκυος λες και το έκανες για να τους εκδικηθείς, τότε θεωρούνται εξαίρετη περίπτωση αφεντικού)Επιπλέον, το πρόβλημα είναι ότι στο δημόσιο θέλαμε να είμαστε πασάδες και στον ιδιωτικός τομέα ανεχόμασταν να είμαστε σκλάβοι. Το πρόβλημα είναι θεσμικό, δεν μπορείς να επαφίεσαι στην καλή διάθεση του εκάστοτε δημόσιου υπαλλήλου ή εργοδότη... Πρέπει να υπάρχει έλεγχος και στους δύο. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα η αγορά εργασίας στην Ελλάδα. Τέτοια βλέπεις και θες να σηκωθείς να φύγεις... Πάραυτα, καλό είναι να λέγονται και αυτά (στο άρθρο).