Είναι πάρα πολύ δύσκολο (όχι ακατόρθωτο), ν' αλλάξεις τις διατροφικές σου συνήθειες, όταν έχεις πάρει την κάτω βόλτα. Μιλάμε για φαύλο κύκλο. Θα ξεκινήσεις να το κάνεις αλλά εγκεφαλικά κάποια στιγμή θα χαλαρώσεις και θα τα ξαναπάρεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι γιορτές. "Έλα μωρέ, τι θα σου κάνει ένα κουραμπιεδάκι;" Θα είναι όμως μόνο ένα; Να μην μιλήσουμε για το λουκούλλειο γεύμα την ημέρα των Χριστουγέννων. Και μετά θα τρέχεις για να "χάσεις τα κιλά των διακοπών"...Γενικά το θέμα είναι εγκεφαλικό και ορμονικό. Η γκρείλινη (μια αναζήτηση στο google για όσους δεν την ξέρουν) είναι βέβαιο ότι θα βάλλει τρικλοποδιά στα σχέδιά σου, όσο κι αν το προσπαθείς. Αναγνωρίζω πως υπάρχουν παχύσαρκοι που είναι έτσι λόγω προβλήματος υγείας αλλά αυτοί είναι η εξαίρεση του κανόνα. Το μεγαλύτερο ποσοστό "ξεχειλωμένων" το οφείλουν στην ασύστολη μασαμπούκα. Δεν το πίστευα για τον εαυτό μου κι όμως έτσι είναι. Νόμιζα ότι δεν έτρωγα πολύ και θεωρούσα μια οικογενειακή πίτσα (για μεσημεριανό μόνο, χώρια το βραδινό σαβούρισμα, άντε και το απογευματινό γλυκάκι για τη λιγούρα), κάτι το εντελώς φυσιολογικό! Και τρώμε για διάφορους λόγους. Ψυχολογικούς ως επί το πλείστον. Και το στομάχι ως μυς μεγαλώνει. Και όσο μεγαλώνει τόσο περισσότερο πρέπει να τρώμε για να το γεμίσουμε και να νιώσουμε το αίσθημα πληρότητας και κορεσμού (για να μην φάμε περισσότερο). Και η γκρελίνη μας ανοίγει την όρεξη ακόμα κι όταν είμαστε χορτάτοι γιατί σκέψου τώρα ένα λαχταριστό κομμάτι πίτσα με τυράκι τσένταρ να λιώνει αργά και λίγο κοτοπουλάκι επάνω... (Ναι τρελαίνομαι για πίτσα αυτό μάλλον φαίνεται)Άντε μετά να πεις εσύ στο άτομο που το στομάχι του έχει φτάσει να χωρά 200 λίτρα να πρέπει να συμβιβαστεί με μία σαλάτα στο μπολάκι των μωρών για να χορτάσει και να χάσει βάρος (γιατί τόσο πρέπει να τρώει). ΑΔΥΝΑΤΟ! Θα το κάνει τη μία μέρα, άντε τη δεύτερη, μπορεί και για μια εβδομάδα. Μετά θα χτυπά το κεφάλι του στο τοίχο και θα τα παρατήσει!Εντάξει είναι δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο. Το στομάχι όπως μεγαλώνει έτσι και μικραίνει. Αν τρως λίγο θα μαζέψει. Το θέμα όμως δεν είναι στα λόγια, γιατί στα λόγια είναι όλα εύκολα. Η πράξη είναι το δύσκολο! Τέλος πάντων σε πιο κάτω μου ποστ έχω περιγράψει την δική μου εμπειρία, ας κάνει η κοπέλα ό,τι τη φωτίσει ο Θεός! Τα δεδομένα υπάρχουν και το αποτέλεσμα είναι για τον καθένα ξεχωριστό. Μπορεί να τα καταφέρει με μια απλή δίαιτα (για μένα ήταν δύσκολο και το προσπαθούσα χρόνια), μπορεί να χρειάζεται ψυχολογική υποστήριξη (το μόνο σίγουρο όποια απόφαση και να πάρει), μπορεί χίλια δύο. Η επέμβαση είναι μια ενδεδειγμένη λύση όταν όλα τα άλλα έχουν αποτύχει. Κανείς γιατρός που σέβεται τον εαυτό του δεν θα σε αναλάβει αν πρώτα δεν του έχεις αποδείξει ότι προσπάθησες να χάσεις βάρος με συμβατικούς τρόπους (με τον δικό μου αυτό συνέβη πάντως). Μια επέμβαση (όποια και να αποφασίσει, αλλά μακρυά από τον δακτύλιο κατ' εμέ), δεν είναι εύκολη υπόθεση ούτε φθηνή! Τουναντίον μάλιστα!
