Έχεις περιγράψει όλη τη νοοτροπία ενός παχύσαρκου ανθρώπου που, μην έχοντας γνώσεις διατροφής ( λογικότατο, κανείς δεν γεννήθηκε παντογνώστης ), απελπίζεται με το παραμικρό και αποφασίζει να καταφύγει σε μία λύση, θα την ονόμαζα, απελπισίας. Η αλλαγή της διατροφικής συμπεριφοράς είναι μία ολόκληρη διαδικασία, δεν αφορά μόνο παχύσαρκους ανθρώπους ( ξέρεις πόσοι άνθρωποι φυσιολογικού βάρους διαθέτουν ένα πολύ φτωχό μυϊκό σύστημα ενώ την ίδια στιγμή το λίπος στο σώμα τους καταλαμβάνει ένα τεράστιο ποσοστό ; ), και δεν είναι κάτι που θα έχει αρχή, μέση και τέλος. Τέτοιες αλλαγές σε ακολουθούν μια ζωή. Αν το αδυνάτισμα ήταν θέμα μιας ουσίας ( όπως η γκρελίνη ) θα είχε βγει ένα χαπάκι και θα είχε γίνει πάταγος. Δεν είναι θέμα μιας και μόνο ουσίας, δεν είναι θέμα μόνο της διατροφής αλλά και της φυσικής δραστηριότητας ενός ανθρώπου ( δεν εννοώ μόνο το γυμναστήριο, αλλά και το πολύ απλό περπάτημα ή την επιλογή της σκάλας αντί, φερ' ειπείν, του ασανσέρ ) και δεν είναι κάτι που θα αρχίσει κάποια μέρα και θα σταματήσει σε άλλη συγκεκριμένη ημερομηνία. Θα έχει και μπρος και πίσω και γιορτές και καθημερινές. Αλλά αν έχει σωστές οδηγίες και υποστήριξη μπορεί να καταφέρει πολλά. Σε ένα νοσοκομείο, εκτός από το χειρουργικό τμήμα, υπάρχει και το διαιτολογικό. Καλό είναι να προσπαθούμε από το δεύτερο στο πρώτο, και ποτέ αντίστροφα . . .
