υπάρχει μια δόση αλήθειας σε αυτό που λες. το μεγαλύτερο μέρος αυτής βρίσκεται στο "αν είσαι και λίγο πειραγμένος, και έχεις και το ημιαυτόματο στη ντουλάπα πρόχειρο". προσωπικά θεωρώ πως η "βία" είναι η εύκολη απάντηση γι'αυτό και αποφεύγω τέτοιου είδους επιχειρήματα - όλοι είμαστε συνηθισμένοι στη βία, όλοι την εχουμε μέσα μας, και όλοι καταφεύγουμε σε αυτήν υπό τις κατάλληλες συνθήκες. από μόνη της δεν αρκεί. το ότι η βία τους γίνεται βίωμα είναι μια άλλη ιστορία. έχω μερικούς φίλους αμερικάνους, που τους γνώρισα στην Αγγλία όταν σπουδάζαμε μαζί, και μου έχουν πει πως σε πολλές περιοχές τα παιδιά περνούν από ανιχνευτή μετάλλων προτού μπουν στο σχολείο, ενώ συχνά είναι και τα drills, οι ασκήσεις όπως θα λέγαμε εμείς, για school shootings. ε όχι, δεν θέλει πολύ. νομίζω όμως πως έχει μεγαλύτερη αξία να αναρωτηθούμε πως μια κοινωνία φτάνει στο σημείο να θεωρεί φυσιολογική αυτή την κατάσταση. κάπου εδώ μπαίνει στη συζήτηση ο παράγοντας "εξαθλίωση". χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα πως οι ίδιοι οι "μακελάρηδες" ήταν εξαθλιωμένοι. ο Σαρτρ το έχει πει πολύ σωστά: και η πείνα των άλλων, δεν υποφέρεται εύκολα.
