Η δημοκρατία κρίνεται εκ του αποτελέσματός της. Αν σήμερα φτάσαμε να επιλύουμε το πρόβλημα της συρρίκνωσης των πόρων διαβίωσης για όλο και περισσότερους ανθρώπους, είτε αυτοί είναι πολίτες είτε είναι μετανάστες, ή αν απαντάμε στην πιθανότητα επικράτησης μιας φιλομεταναστευτικής ή μη παράταξης σε μια κάποια μελλοντική εκλογική, δηλ θεσμικά δημοκρατική, αναμέτρηση, ένα και μόνο πράγμα δείχνει αυτό: ότι στην κοινωνία αποδεσμεύθηκε από το βάρος του νόμου μια νοοτροπία της αυτοδικίας από πολλά και ετερόκλητα μέτωπα, νοοτροπία που ήταν θρεμμένη μεν, αλλά παράλληλα είτε δεμένη στο λουρί της, είτε ασκούνταν υπογείως με την ανοχή των αρχών. Παράδειγμα που τηρεί και της δύο προυποθέσεις είναι η κρατική βία. Πόσο μάλλον σήμερα, που η βία αυτή έχει ξεκάθαρο πρόσωπο μεν, αλλά το κρύβει κάτω από την μάσκα της επιτακτικής ανάγκης σωτηρίας από την κρίση. Και μιλάω φυσικά για την βία των μέτρων. (Και πιστέψτε με όταν το λέω αυτό, γιατί για μένα αυτό που συμβαίνει σε όλο και περισσότερους, συνέβαινε από πάντα: την εποχή των παχιών αγελάδων ήμουν το ίδιο... ας το πω ολιγαρκής... με σήμερα.) Έτσι λοιπόν, είτε θα καταδικάσουμε κάθε μορφή βίας και οπότε και τα ίδια τα μέτρα, ή θα τις δικαιολογήσουμε όλες απέναντί τους. Θα ταν ευτύχημα να είχαμε την πολυτέλεια να επιλέξουμε το πρώτο, μιας και φαντάζομαι ότι συμφωνούμε ότι από τις πολιτικές επιλογές μας θα διαλέγαμε την πιο αναίμακτη. Σήμερα πάντως, τείνουμε να εφαρμόζουμε το δεύτερο, και μου φαίνεται όχι λογικό, αλλά επόμενο. Διότι ότι και να σηκώσουμε σ' αυτήν την χώρα ένα πράγμα θα βρούμε από κάτω: το φασίζον Κέντρο (όπως το περιέγραψε και ο Βέλτσος κάποτε στην Lifo την περίοδο των εκλογών), το οποίο και ιστορία έχει ενώ παράλληλα του δώσαμε και τέσσερα χρόνια ζωής ακόμα. Οι νόμοι σε μια πολιτισμένη κοινωνία υπάρχουν για να απορροφούν την βία και να δίνουν βήμα σε όποιον θεωρεί ότι αυτοί προσβάλλονται επάνω του. Παράλληλα, σε μια δημοκρατική κοινωνία, δίνεται και το βήμα για να γίνει ένας νόμος πιο δίκαιος για όλους. Ο νόμος λοιπόν δεν θα νοούνταν έτσι ως περιορισμός, αλλά σαν δικαίωμα! Όταν όλα τα στοιχεία που μπορούν να κάνουν έναν νόμο δικαίωμα αντί για εξαναγκασμό λείπουν, π.χ οι νόμοι εφαρμόζονται με διακρίσεις, δεν αποδίδετε δικαιοσύνη και οι νόμοι γίνονται όλο και πιο άδικοι, τότε υπάρχει πρόβλημα δημοκρατίας και πολιτισμού. Και έτσι, όπως και σήμερα, ο καθένας μπορεί να πει ότι η βία που ασκεί είναι αμυντική, αρκεί να επικαλεστεί την βία του φασίζοντος Κέντρου που τον προσβάλει. Διότι τί το φασιστικό σου χαρίζει το δίκιο σου; Πότε κάτι το φασιστικό σου δίνει δικαίωμα να μιλήσεις και να αυτουπερασπιστείς; Αδιέξοδο δεν λέμε ότι προκαλεί σε πολλούς η κρίση; Τί κάνει σήμερα τις αυτοκτονίες πιο εύκολες;Ποιος μπορεί να παρεξηγήσει το ένστικτο-για κάποιους, για μένα κοινή λογική- του κόσμου που βλέπει τα κουμάσια που τν οδήγησαν εδώ να του κουνάνε και το δάχτυλο; Δεν είναι συνεπές με την όλη κατάσταση να αμφισβητούμε την τάξη που επικαλούνται όσοι δημιούργησαν την αταξία; Και αν κάποιος εδώ έχει να μου αντιτείνει ότι εμείς τους ψηφίσαμε, τότε θα συμφωνήσω, αρκεί να τονιστεί ότι όλες οι άλλες κομματικές προτάσεις βρίσκονται κάτω των περιστάσεων. Η κοινωνία μας, η δημοκρατία μας, ο πολιτισμός μας(sic) βρίσκεται κάτω των περιστάσεων. Διότι μια δημοκρατία που αυτοακρωτηριάζεται(διασπάται), δεν αυτοτιμωρείται, απλώς παύει τον εαυτό της. Ναι λοιπόν, ακριβώς επειδή σήμερα μας κυβερνάν ακριβώς αυτοί που μας έφεραν ως εδώ, είναι τραγελαφικό που ως λαός, ως κοινωνία, έχουμε το θράσος να γκρινιάζουμε κιόλας. Η μεταπολίτευση είναι ακόμα εδώ, και μάλιστα πιο παρούσα από ποτέ! Αυτή την στιγμή που γράφω, ο Βορίδης καταδικάζει την βία σε πάνελ της ΝΕΤ! Τα δικαστήρια μόνο αίσθηση δικαίου δεν αποπνέουν. Τα μέτρα ωθούν στην φοροδιαφυγή και αντί να ξηλώσουμε το σάπιο σύστημα, έτσι θα ξηλωθεί ολόκληρη η έννοια του κράτους. Μα πως να μην γίνεις αντικρατιστής. Πως να μην μισήσεις την εξουσία; Πως να μην μισήσεις τον εαυτό σου; Τί θα πρέπει να κάνεις αν πεινάσεις και δεν έχεις λεφτά για να φας; Γιατί τους ψηφίσαμε; Γιατί δεν είμαστε όλοι μαζί ενάντια στον φασισμό τους; Γιατί δεν έχουμε καλές απαντήσεις; Γιατί δεν έχουμε επιλογές; Γιατί μας έπιασε άλλους κατάθλιψη και άλλους μανία; Είμαστε μια διπολική κοινωνία που ψάχνει τα χάπια της. Γιατί δεν τους ρίξαμε και μαζί τους να πέσουν και τα νεοναζιστικά κόμπλεξ που μας δημιουργεί η εξαθλίωση; Η Χρυσή Αυγή είναι κάτι το άρρωστο επειδή παραδόξως γεννήθηκε σε εποχή λόγου, αλλά γεννήθηκε, ακριβώς επειδή αυτός ήταν ψεύτικος.Πολλοί, όταν μιλάνε για το παράδειγμα της Αργεντινής, εστιάζουν στην πολύπαθη πορεία της μέσα στην δική της κρίση και άλλοι την παρομοιάζουν με μας, ενώ άλλοι λένε καμία σχέση. Κανείς δεν εστιάζει στη Αργεντινή ως παράδειγμα λύσης: εκεί η βία ως απάντηση ήταν όντως μία. Η κυβέρνηση αναλήφθηκε εις τους ουρανούς και ο κόσμος πήγε στις δουλειές του. Την άλλη μέρα πήγε να ψηφίσει. Όλοι, όχι κάποιοι. Άλλωστε μια δημοκρατία που σέβεται τον εαυτό της αφήνει πάντοτε περιθώριο για μια τέτοια πράξη λαικής συλλογικής, δημοκρατικής, ολικής- και όχι ολοκληρωτικής- αυτοδικίας. Και εδώ εδράζει η σωστή διάκριση της μιας βίας από την άλλη. Μια κοινωνία που σέβεται τον εαυτό της δε, σημαίνει ότι μέσα της σέβεται ο ένας τον άλλον. Και μάλλον θέλω να πιστεύω έτσι ότι κατέβηκαν οι Αργεντίνοι εκείνες τις μέρες στο ''Σύνταγμα'', με σεβασμό ο ένας προς τον άλλο, όχι κραδαίνοντας μαχαίρια στον διπλανό τους. Το λέω έτσι, μιλώντας για την βία, στην περίπτωση που φτάσουμε στο απροχώρητο. Εως τότε, ας έχουμε πριν μία ακόμα ευκαιρία για εκλογές. Έτσι, δημοκρατικά. Το εύχομαι.
