Όλοι μας κρινόμαστε για ό,τι κάνουμε και ό,τι λέμε (ή γράφουμε). Ο Λ Ο Ι ! Κι αν εγώ έχω "θέμα", π.χ., με τις τσάντες LV, μπορεί να μην έχω "θέμα" με το να "καίγεται" στην ντρόγα ο άλλος, όπως και ο άλλος που ΔΕΝ έχει "θέμα" με τις LV μπορεί να έχει "θέμα", π.χ., που ο συνάδελφος ζεσταίνει το ψάρι του στο φούρνο μικροκυμάτων του κουζινακίου της δουλειάς και μυρίζει. Οπότε;; Δεν κατάλαβα... Ο ένας είναι ο κακός και ο άλλος είναι ο καλός;;Εγώ δεν κρίνω την αγορά π.χ. μιας τέτοιας τσάντας ως ταμειακή εκροή. Δεν είμαι στο πορτοφόλι του άλλου και δε με νοιάζει κιόλας να μπω. Αυτό που κρίνω και μου κακοφαίνεται είναι η επίδειξη. Και συμφωνώ με το φίλο ακροατή παραπάνω που λέει ότι άλλος κάνει επίδειξη με την τσάντα, άλλος με το τατουάζ, άλλος με τον πρωτεϊνιασμένο δικέφαλο και άλλος με το ρολόι (τοίχου). Γιατί, όμως, αυτό πρέπει να συμβαίνει και γιατί κάποιος ΟΦΕΙΛΕΙ να μην ενοχλείται;; Δεν είναι άσχημο το ότι υπάρχουν άνθρωποι που ζουν κι αναπνέουν για να επιδεικνύουν το ένα και το άλλο και να προσπαθούν να προκαλέσουν τη ζήλια ή τη λύπη στους άλλους;;Δηλαδή, ρε παιδιά, για καθίστε κιόλας λίγο. Αν εγώ έχω 5 κολλητούς κι είμαστε μια παρέα..., κι οι 3, παρόλο που έχουν καλύτερες σπουδές από μένα και είναι και αξιόλογα άτομα κτλ. κτλ. . . ., είναι άνεργοι... και δεν προέρχονται από 'κονομημένα σπίτια... και καλά καλά τον καφέ τους δεν έχουν να πληρώσουν..., έχω εγώ κανένα λόγο, κάθε φορά που συναντιέμαι με αυτά τα άτομα, να κρατάω κι από μία τσάντα του 2χίλιαρου;; Τι επιδιώκω με αυτό και τι καταφέρνω;; Δοξάζω κάποιου είδους θεό που εμένα μου τα 'φερε βολικά και από 'κει και πέρα όλοι οι άλλοι να πάνε να ψοφήσουν;;Αναλόγως και σε ένα επαγγελματικό περιβάλλον..., όταν ξέρεις ότι στο διπλανό γραφείο βρίσκεται άνθρωπος με τα διπλάσια χρόνια από σένα, με διδακτορικό, με 3 παιδιά, που τα λεφτά που παίρνει είναι "ψίχουλα" σε σχέση με την εμπειρία και τα προσόντα του και αυτά που θα έπαιρνε αν η ζωή δεν τα είχε φέρει έτσι και δούλευε, ας πούμε, σε μια Δανία, μια Ελβετία, ένα Βέλγιο... και ξέρεις ότι δύσκολα τα φέρνει πέρα..., εσένα θα σου πέσει το στυλ σου ή ο κώλος σου αν έρχεσαι στη δουλειά με ένα ωραίο ντυσιματάκι απ' τα ZARA, ας πούμε;;;Ή... πώς να μη σε κρίνει ο άλλος..., όταν ξέρει ότι παίρνεις το βασικό μισθό, ζεις με γονείς σε δυάρι στην Καλλιθέα και κάθε μέρα αλλάζεις 10 συγκοινωνίες να πας και να 'ρθεις στη δουλειά... κι έρχεσαι και μου κοτσάρεις την LV και την PRADA ζώνη/τσάντα π.χ.;;There are people who have money and people who are rich, που έλεγε και η φιλενάδα η Κοκό και νομίζω ότι αυτό τα λέει όλα σε σχέση με το θέμα που πιάσαμε.Επίσης, το ότι γράφτηκε ένα άρθρο κι εμείς λέμε εδώ μέσα τη γνώμη μας... δε σημαίνει ότι θα χάσουμε και τον ύπνο μας επειδή κάποιοι γουστάρουν να "δείχνουν". Πιάσαμε ένα θέμα και το συζητάμε και το βράδυ θα πάμε κανονικά για ύπνο. Αυτό γι' αυτούς που λένε "μα γιατί ασχολείστε;;!"...Και κάτι ακόμα. Η γραμματέας των 600 ευρώ, που λέω και παραπάνω, που κάνει το σκατό της παξιμάδι για να πάει να πάρει το παπουτσάκι το TOD'S, ας πούμε, όταν αύριο-μεθαύριο θα θέλει ν' "ανοίξει σπίτι"... και βρει έναν άλλο με μηνιαίο εισόδημα 600 ευρώ (και 1.000, σου λέω εγώ...) και έρθει η ώρα να κάνει παιδί... και δει ότι μόνο το παιδί θέλει ένα χιλιάρικο το μήνα για γάλα-πάνες-φάρμακα-γιατρούς-παιχνιδάκια-σκατάκια..., τι θα κάνει πιστεύετε;; Εκεί θ' αλλάξει ο Μανωλιός και θα φορέσει τα ρούχα του αλλιώς και θα απαρνηθεί το λάιφστάιλ που είχε υιοθετήσει 30 χρόνια τώρα;;;; Ή μήπως θα φρικάρει, θα τραβήξει κι ένα διαζύγιο (όσο ακόμα είναι νέα και "περνάει η μπογιά της") με σκοπό να βρει το επόμενο "θύμα", που θα βγάζει 2 και 3 και 10 χιλιάρικα το μήνα... και θα μπορεί να εξασφαλίσει και το γάλα του παιδιού της και τη LV της;;; Και σε τι φαύλο κύκλο ακριβώς οδηγεί αυτό, έτσι;...