Προσπθώντας να σκεφτώ με ψυχραιμία, πιστεύω ότι πράγματι είναι άδικο να βάζεις κάποιους να πληρώνουν οικονομίες μιας ζωής για μια άδεια ταξί, για την οποία σύμφωνα με τα τότε δεδομένα θα κάνουν απόσβεση σε τόσα χρόνια και θα βγάζουν τα προς το ζην, ενώ στη συνέχεια αλλάζεις κατάφωρα τα δεδομένα και τους όρους του παιχνιδιού, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι αυτοί να είναι πολύ δύσκολο να ανταποκριθούν. Από την άλλη όμως, η κάθε Uber βρίσκει και τα κάνει. Όταν οι σύλλογοι ταξί ζητούσαν κι άλλες, κι άλλες, κι άλλες αυξήσεις, χωρίς να ζητούν μεταρρυθμίσεις του κλάδου, χωρίς να βελτιώνουν τις υπηρεσίες τους και παραβαίνοντας συνεχώς το νόμο (π.χ. κάπνισμα μέσα στο ταξί, διπλοκούρσες, απάτες με τα ταξίμετρα και πολλές φορές συντεχνιακήυποστήριξη των παραβατών), δημιούργησαν συνθήκες εύκολου ανταγωνισμού. Το κατέστησαν εύκολο, με άλλα λόγια, να έρθει κάποιος και να προσφέρει καλύτερες υπηρεσίες σε καλύτερες τιμές, απλά επειδή δεν είναι απατεώνας ή δεν παρανομεί. Γι'αυτό και, σε συλλογικό επίπεδο, δεν τους λυπάμαι. Αντιθέτως, κάθε φορά που διαμαρτύρονται ή βλέπω τις ατελείωτες ουρές που σχηματίζουν ακίνητοι στις πιάτσες, δεν κρατιέμαι και η ψυχή μου ευφράινεται για κάθε φορά που με απέρριψαν στο δρόμο γιατί δεν τους άρεσε εκεί όπου πήγαινα ως πελάτης, για κάθε φορά που με εξαπάτησαν ή προσπάθησαν να με εξαπατήσουν στο ταξίμετρο (έχω κάνει και καταγγελία) και για κάθε φορά που με φλόμωναν στον καπνό τους ενώ με υποχρέωναν να κάθομαι σε παμβρώμικα και σκισμένα καθίσματα.