Πραγματικά το τελευταίο που αναφέρεις για αυτούς που σχολιάζουν κατηγορώντας πάντα, είναι το πιο αξιοσημείωτο...υπάρχει πολλή ηλιθιότητα στον ελληνική κοινωνία τελικά. Και είναι καθαρά ηλιθιότητα, χωρίς απαραίτητα κακοπροαίρετα κίνητρα. Κουτοπονηριά, βλακεία...Πώς πολλαπλασιάστηκε αυτό το φαινόμενο έτσι εκθετικά στις τελευταίες γενιές?? Όπως ο πονηρός υδραυλικός που δεν κόβει ποτέ απόδειξη γιατί νομίζει ότι θα κοροϊδέψει το κράτος, αλλά το μυαλό του δεν το χωράει ότι αυτός ο ίδιος είναι το κράτος και ότι longterm αυτός θα χάσει τελικά, ή στα εστιατόρια που έχεις φάει παρέα 6 ατόμων και σου φέρνει στο τέλος μια απόδειξη 14 ευρώ… Όπου και να ψάξεις συναντάς τέτοια παραδείγματα. Ο δρόμος πιστεύω είναι από τα πιο ενδεικτικά της κουλτούρας. Οδηγοί που εκεί που πας με 60 ξαφνικά κοκαλώνουν μπροστά σου γιατί εκεί τους βολεύει να πάρουν κάποιον, αλλά δεν καταλαβαίνουν ότι εξαιτίας τους η κατάσταση στους ελληνικούς δρόμους θυμίζει Ινδία. Ζούμε σε μια χώρα όπου το 'φυσιολογικό' στα φανάρια είναι όοολα τα μηχανάκια να στέκονται πάνω στη διάβαση πεζών και να περιμένουν να τους κορνάρουν για να ξεκινήσουν! Πόσα δείχνει αυτό για τη σημερινή Ελλάδα? Μόνο εγώ το βλέπω έτσι?? Γιατροί που παίζουν τζόγο με τις ζωές έναντι φακελακίων, σε τόσο μεγάλο αριθμό που δεν δικαιολογείται. Φαντάροι όλοι στην Αθήνα με βίσματα. Όλα αυτά είναι μια βρωμονοοτροπία που μας έφερε εδώ. Γιατί δε φταίγαν οι πολιτικοί, όπως ο περισσότερος κόσμος βιάζεται να κατηγορήσει, βγάζοντας την ούρα του απ’έξω. Ο κόσμος δεν καταλαβαίνει ότι ΕΜΕΙΣ είμαστε οι πολιτικοί, οι πολιτικοί δεν ήταν εξωγήινοι, ήταν άνθρωποι αναμεσά μας, που εμείς τους επιλέξαμε, και μαζί τους γεννήσαμε και τροφοδοτήσαμε τόσα χρόνια όλη αυτή την πονηριά. Αναρωτιέμαι πώς μπορούμε να ξεφύγουμε από όλο αυτό? Πόσες γενιές παίρνει να αλλάξει η παιδεία?