Σαν πληγωμένος αετός, στην κάμαρά μας μπήκακι ούτε ανάσα, ούτε φως, ούτε αγκαλιά δεν βρήκαΚι όπως σκεφτόμουνα πως άλλος σ’ αγκαλιάζειτο πρώτο δάκρυ μου κατάλαβα να στάζειΌσοι δεν πόνεσαν, άσ’ τους να λένεΚι όμως κυρία μου κι οι άνδρες κλαίνεΜε τσακισμένα τα φτερά έπιασα το ποτήριμα του χαμού σου η συμφορά με είχε παρασύρειΚι όσο σκεφτόμουνα πως είσαι μακριά μουποτάμια τρέχανε θολά τα δάκρυά μου* Στέλιος Καζαντζίδης, Μουστάκια!