Καμία θεωρία, στην πράξη δεν δεχόταν τίποτα η Ευρώπη, τώρα έχει αρχίσει λίγο, έστω να αναγνωρίζει (να μην αντικρούει βασικά/σιωπηλή αποδοχή) ότι η πολιτική που εφαρμόστηκε είναι λάθος, αφήνοντας έτσι περιθώρια να ορίσει ο δανειζόμενος τον τρόπο, όχι αποπληρωμής, αλλά χάραξης δικής του πολιτικής έστω.Βασικά όμως, μιας και το άρθο μπαίνει στην σφαίρα της προεκλογικής Ισπανικής πραγματικότητας, αν ήμουν Ισπανός, θα διάβαζα ένα άρθρο με θέμα δήθεν την Ελλάδα, το οποίο όμως μου λέει πλαγίως πως η Κυβέρνηση μου είναι "ενθουσιασμένη", πως θέλει την αλλαγή (και για εμένα, τον Ισπανό δηλαδή), πως η ΕΕ (με συμμετοχή Ραχόι) ΩΣ ΕΧΕΙ είναι υπερβατική και δουλεύει για την Ευρώπη των λαών (το αντίθετο από αυτό που πιστεύουν οι Podemos πως είναι) και πως ο καημένος ο Ραχόι έπεσε στον πνιγμό της Μέρκελ.Γιατί το ζουμί του άρθρου, είναι στο:Η σωστή απάντηση είναι: τι σημασία έχει; Γιατί πρέπει να διαμαρτυρόμαστε επειδή κάτι λειτουργεί στην πράξη αλλά όχι στη θεωρία;» Πηγή: www.lifo.grΔηλαδή, όλες οι φωνές (στην Ισπανία/Podemos) που λένε ότι δεν λειτουργεί σωστά η Ευρώπη, είναι άκυρες και άτοπες και οι διαπραγματεύσεις "επικίνδυνες" και "απρόβλεπες", αφού υπάρχει αντίφαση.Ενδιαφέρον θα είχε να προτείνει ποια θα ήταν η δράση με ευφυΐα και ευελιξία, γιατί με την δική μου ματιά (πότε και υπό ποιες προυποθέσεις ανέλαβε) τα περιθώρια του Τσίπρα ήταν απειροελάχιστα.
