Ενδεχόμενη επιστροφή σε εθνικό νόμισμα (όποια ονομασία και να λάβει αυτό) δεν θα γίνει για να πληρώσει ο ΣΥΡΙΖΑ «τους πελατάκους του» (χωρίς να αποκλείεται, βέβαια, να πάρουν και αυτοί κανένα ψίχουλο)· περισσότερο θα λειτουργήσει ως μέσο ενίσχυσης των ελληνικών εξαγωγών, εφόσον η υιοθέτηση ενός «μαλακού» νομίσματος θα καταστήσει τα ελληνικά προϊόντα ανταγωνιστικότερα στην ευρωπαϊκή ή/και διεθνή αγορά, κάτι που αποτελεί κεντρικό αίτημα όλης της αντιμνημονιακής (αριστερής ή δεξιάς κατεύθυνσης, είναι αδιάφορο) ρητορικής ήδη από την ένδοξη εποχή των αγανακτισμένων πλατειών, χάρη στις οποίες άλλωστε γίνανε φίρμες και χτίσανε καριέρες οικονομολόγοι όπως ο Λαπαβίτσας, ο Βατικιώτης κ.λπ. (οι περισσότεροι θα θυμούνται τα happenings στο Σύνταγμα όπου ο κόσμος συνωστιζόταν για να ακούσει τους «ειδικούς» - μεταξύ των οποίων και ο Λαπαβίτσας, αν δεν απατώμαι - που εισηγούνταν την δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου, ώστε να διακριβωθεί ποιό μέρος του χρέους είναι «επαχθές» και δεν θα πληρωθεί και ποιό όχι και θα πληρωθεί κανονικά). Στην πραγματικότητα, το σενάριο επιστροφής σε εθνικό νόμισμα (το οποίο θα είναι υποτιμημένο έναντι του ευρώ, με τη μεταξύ τους αναλογία να ορίζεται σε 1:4 τουλάχιστον, δηλαδή 1 ευρώ προς 4 [αλλά και 5 ή 6] δραχμές· μιλάμε δηλαδή για νομισματική υποτίμηση που μπορεί να φτάσει ως και το 600 %) εξυπηρετεί τα συμφέροντα των πιο καθυστερημένων τμημάτων του εγχώριου κεφαλαίου τα οποία κατά τα φαινόμενα εκφράζει πολιτικά η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ. Φυσικά, η υποτίμηση των μισθών που θα σημειωθεί σε μία τέτοια περίπτωση θα είναι τόσο σοβαρή που η αντίστοιχη που εφαρμόστηκε επί Παπαδήμου (Φεβρουάριος του 2012, 22-32 % μείωση στον κατώτατο μισθό) θα μοιάζει με σχολική εκδρομή. Αλλά αυτό δεν απασχόλησε ποτέ τις επαναστατικές ονειρώξεις της «αντι-ευρώ, αντί- ΕΕ, αντί-όλα-μέσα» αριστεράς, ούτε την ψεκασμένη ακροδεξιά στο φαντασιακό της οποίας η «νέα δραχμή» λαμβάνει διαστάσεις «εθνικής παλιγγενεσίας».Πάντως, το μεγαλύτερο μέρος των πακέτων διάσωσης της ελληνικής οικονομίας δεν το κατανάλωσαν οι «50-άρηδες συνταξιούχοι» ούτε οι «προνομιούχοι των ΔΕΚΟ», αλλά κατευθύνθηκε άμεσα στο χρηματοπιστωτικό σύστημα για «ενίσχυση της ρευστότητας και της κεφαλαιακής επάρκειας». Καλώς ή κακώς, δεν το εξετάζω, αλλά μη λέμε ό,τι θέλουμε. Υπάρχει μία παλιά παροιμία που λέει ότι προκειμένου για υψηλά ποσά, το πρόβλημα σε περίπτωση αδυναμίας πληρωμής το έχει ο δανειστής και όχι ο δανειζόμενος. Μία ενδεχόμενη κατάρρευση του ελληνικού χρηματοπιστωτισμού (και του κράτους, αφού το χρέος από ιδιωτικό, των τραπεζών, μετατράπηκε σε δημόσιο) παρασέρνει στη δίνη και όσους έχουν στην κατοχή τους ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, δηλαδή κεντρικούς ευρωπαϊκούς τραπεζικούς πυλώνες, οργανισμούς, ασφαλιστικά ταμεία κ.λπ.
