@ Δον Ιδιώτης,πολύ ενδιαφέρον το ότι το ελληνικό δημόσιο «μπήκε μέσα» κατά 30 δις το 2009· όλως τυχαίως τον Δεκέμβρη του 2008 η κυβέρνηση Καραμανλή είχε εγκρίνει ένα πακέτο κρατικών εγγυήσεων προς τις τράπεζες ύψους 28 δις. [Ν. 3723 ΦΕΚ 250-9 ΔΕΚ 2008]. Τι περίεργες συμπτώσεις! Σε ό,τι αφορά το PSI του 2012, οι ζημιές των τραπεζών από τη συμμετοχή τους στο πρόγραμμα ανήλθαν στα 28 δις ευρώ· από το άλλο χέρι όμως έλαβαν, στο πλαίσιο του δεύτερου πακέτου στήριξης της ελληνικής οικονομίας, 50 δις από τα συνολικά σχεδόν 130. 50-28= 22 δις πάνω από την πρότερη χασούρα. Καθόλου άσχημα. Το συνολικό ποσό που είχε δοθεί για τη στήριξη του χρηματοπιστωτισμού ως τον Αύγουστο του 2012 έφτανε τα 218 δις ευρώ, ήτοι σχεδόν το 100 % του τότε ΑΕΠ της χώρας.Πέρα από τα νούμερα που διαψεύδουν τους ισχυρισμούς σου, μού κάνει τρομερή εντύπωση το γεγονός ότι η κυρίαρχη αφήγηση για την κρίση (η οποία μόνο «κρίση χρέους» δεν είναι και φυσικά μόνο στενά «ελληνική» δεν είναι) δεν κάνει ούτε καν νύξη για τα σοβαρά δομικά προβλήματα των ελληνικών τραπεζών, για το πλήθος και τον όγκο των μη εξυπηρετούμενων δανείων (τα λεγόμενα «κόκκινα δάνεια»). Όταν έχεις χτίσει ολόκληρη την πολιτική σου, τα ανοίγματα σου στην αγορά και τις συμφωνίες σου με βάση ένα συγκεκριμένο πλάνο, ότι έχω δανείσει αυτά και αυτά και θα λάβω τόσα και τόσα με ετούτα και εκείνα τα επιτόκια, και ξαφνικά σού σκάνε χιλιάδες οφειλέτες (επιχειρήσεις, ιδιώτες, νοικοκυριά, επενδυτικά δάνεια, στεγαστικά, καταναλωτικά κ.λπ.) που αδυνατούν να εξοφλήσουν μαζικά, καταλαβαίνεις ότι το πρόβλημα, πολύ περισσότερο απ' αυτούς, το έχεις εσύ ως πιστωτής που κινδυνεύεις ά μ ε σ α με χρεωκοπία. Αλλιώς, δεν μπορείς να εξηγήσεις όλες τις ρυθμίσεις και τους διακανονισμούς που προσπαθούν να κάνουν οι τράπεζες σε ό,τι αφορά τον ιδιωτικό δανεισμό (επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής, απομείωση ενός μέρους του δανείου, χαμηλότερα επιτόκια κ.λπ.). Για σένα, όλα είναι άγια και καλά στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, και έρχεται ο μπαμπούλας του δημοσίου και των ΔΕΚΟ και τα καταστρέφει όλα. Κάτι τελευταίο: μεταξύ της συρρίκνωσης της οικονομικής δραστηριότητας, δηλαδή της ύφεσης (στην Ελλάδα από το 2008 και μετά), και της αύξησης του δημόσιου χρέους (με απόλυτους όρους· όχι ως ποσοστό του ΑΕΠ!) υπάρχει κάποια αιτιώδης συνάφεια; Μπορεί να υποστηρίξει κανείς στα σοβαρά ότι το δημόσιο χρέος ε υ θ ύ ν ε τ α ι, π ρ ο κ α λ ε ί την ύφεση; Αν όλο το πρόβλημα είναι τα δημόσια οικονομικά, πώς εξηγείς εσύ τον καταιγισμό των λεγόμενων διαρθρωτικών μέτρων που αφορούν στο ύψος του μισθού (στον ιδιωτικό τομέα πρώτα-πρώτα, ε!), στην απελευθέρωση κλειστών επαγγελμάτων, σε ιδιωτικοποιήσεις στρατηγικών τομέων της οικονομίας, στην αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων (στον ιδιωτικό τομέα να δείς τι σφαγείο είναι), στις ευέλικτες μορφές απασχόλησης και πάει λέγοντας. Μήπως, λέω μήπως, είχε δίκιο ο κακομοίρης ο Μαρξ όταν εντόπιζε την αιτία των κρίσεων στην αντίθεση ανάμεσα στην α π ό σ π α σ η της υπεραξίας και την π ρ α γ μ α τ ο π ο ί η σ η της; Μήπως η επέκταση του «αλόγιστου τραπεζικού δανεισμού» (ήδη στην προ κρίσης περίοδο!) φανερώνει την θεμελιώδη αυτή αδυναμία πραγματοποίησης της υπεραξίας, η οποία επιχειρήθηκε να υπερκεραστεί με τεχνητό τρόπο αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να καθυστερήσει χρονικά το ξέσπασμα της κρίσης;