Στον κόσμο αυτό, δεν υπάρχει χειρότερο μαρτύριο από το να βλέπεις έναν άνθρωπο που αγαπάς να χάνεται κάθε μέρα και λίγο περισσότερο. Κάθε χαμός είναι τραγικός και όλοι ξέρουμε πως κάποια στιγμή θα έρθει το τέλος μας, αλλά το να ξέρεις πως το τέλος έρχεται τόσο άμεσα, είναι αφόρητο και σκληρό.Όταν στο ανακοινώνουν, πρέπει να φανείς δυνατός για τον άνθρωπό σου. Κάνεις το μαλάκα, γελάς και φέρεσαι σα να μην τρέχει τίποτα. Σα να μη γαμήθηκε ξαφνικά όλο το σύμπαν σου.Όταν το ζεις, συνεχώς σκέφτεσαι τη φράση "αυτή είναι η τελευταία φορά που...", συνοδευόμενη με ό,τι ανοησία μπορείς να φανταστείς. Που τρώμε παγωτό μαζί, που χορεύουμε, που βλέπουμε τηλεόραση, που γελάμε... όλα ξαφνικά γίνονται μια "τελευταία" στιγμή.Όταν χάνεις τον άνθρωπό σου, όλοι σου λένε πόσο δυνατός είσαι. Είσαι μαχητής, ζωντανός, θα προχωρήσεις μπροστά, η ζωή προχωράει σου λένε.Κανείς ποτέ δε σου λέει πόσο πολύ σε καταστρέφει όλο αυτό. Πόσο από τον εαυτό σου θυσιάζεις και τι απομένει στο τέλος.Δε θα το ευχόμουν ούτε στο χειρότερο εχθρό μου, όχι γιατί θα τον σκοτώσει αλλά γιατί και αυτός - όπως και εγώ και εκατομμύρια άλλοι - θα το αντέξει στο τέλος.Και δεν ξέρω αν είμαι τόσο κακός ώστε να δώσω σε κάποιον τη χειρότερη κατάρα που μπορώ και ξέρω - να ζήσεις τη ζωή σου χωρίς τους ανθρώπους που αγαπάς μαζί σου.