Η οδύνη για τα Πάθη του Βαγγέλη, είναι ένα κάρβουνο που δε σβήνει. Ο νέος αυτός, υπέστη χρόνια κακοποίηση. Αυτή η βρωμερή διαδικασία, τον οδήγησε να ελπίζει λανθασμένα, ότι όσο ενέδιδε στις απαιτήσεις των εκβιαστών, ίσως κάποια στιγμή γλύτωνε. Κανείς, ούτε από την Πολιτεία, ούτε από την οικογένεια δε βρέθηκε δίπλα του. Αντίθετα, δίπλα στους δράστες βρέθηκε ο πάντα πρόθυμος σε τέτοια, κ. Μαρκογιαννάκης. Αν έχει κάνει κάτι άλλο από τέτοια, στα 50 χρόνια του στο δημόσιο βίο, θα ήθελα να το ακούσω. Λοιπόν, η Σχολή αποφάσισε απλή επίπληξη. Θυμίζω ότι μιλάμε για τη Σχολή. Δε μιλάμε για το ποινικό μέρος. Όμως υπάρχουν περιπτώσεις, πχ ανάρμοστης συμπεριφοράς σε Καθηγητές και μάλιστα από φοιτητή χωρίς "πλάτες", που οδήγησαν σε ΔΙΑΓΡΑΦΗ από τη Σχολή, ακόμα και φοιτητών κοντά σε πτυχίο! Άρα και η Σχολή μπορούσε να τους διαγράψει. Μένει το ποινικό μέρος. Αλλά δεν τρέφω πολλές ελπίδες κι εκεί. Διότι αν έχουν γίνει κάποιες πλημμελληματικές πράξεις και από τόσο νέα άτομα, δεν περιμένω τίποτα σπουδαίο. Εκείνο που χρειάζεται είναι να διαλευκανθεί η υπόθεση, χωρίς αστείαν αιδώ και ας αποδοθεί η τιμωρία ανάλογα με τις πράξεις. Αφού είναι αυτοκτονία. Διότι ο συνδυασμός απομόνωσης από κάθε πηγή βοήθειας, στήριξης προς τους δράστες και παραλυσίας του σχολείου ή της σχολής, παρατηρείται κάθε μέρα σε δεκάδες άλλους νέους, μελλοντικούς αυτόχειρες. Αυτό πρέπει να καταπολεμηθεί και όποιος αντιτίθεται στη λήψη μέτρων, να ξεμπροστιάζεται.
