Πόντια, πρόσφυγας και εγώ, όμως δεν ζήσατε τότε και πραγματικά δεν ξέρετε, ούτε τι εποχή ήταν. Η παπαδιά τουλάχιστον μοιράζονταν τι είχε με παιδιά και ας ήταν ίσως με τον φόβο να επικριθεί ή να τις φάει, εξαρτάται από τον παπά. Καταλαβαίνετε;Δεν θα χαιρόσασταν που είχε ο θείος σας τέτοια γειτόνισσα και έτσι επέζησε σαν παιδί και ίσως και άλλα παιδιά από την πείνα;Λίγο δύσκολο ίσως να πειστούμε Πόντια, αλλά καλύτερα είναι να πιστεύουμε ότι ο άνθρωπος έχει μέσα του πιο ισχυρό το ένστικτο να κάνει καλό παρά κακό. Δίνονται στον άνθρωπο περισσότερες ευκαιρίες να κάνει το καλό και λιγότερες "δικαιολογίες" να κάνει το κακό. Η γιαγιά είχε στην Κατοχή τις ευκαιρίες να κάνει το καλό και δεν άφησε καμία ή κανένα, "τον πλησίον" της, να πεθάνει από την πείνα. Στην κηδεία της, μετά από δέκα χρόνια που τελείωσε ο πόλεμος και πέθανε σχετικά νέα, ήρθε τόσος κόσμος που δεν το πίστευε ο παππούς μια και δεν γνώριζε το μέγεθος της δράσης της. Τόσοι ευεργετήθηκαν από την σύζυγο του και γνώριζαν εκτός από τον ίδιο. Κανένας δεν την κατηγόρησε για την φιλανθρωπία της που και πως βρήκε τα τρόφιμα να δώσει.