Από το κεφάλαιο αυτό του βιβλίου καταλαβαίνουμε και κάτι άλλο. Το ΔΝΤ είχε κάνει αρκετά καλές προβλέψεις για την κρίση στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Είχε μάλιστα στις εκθέσεις του με αναλυτικούς πίνακες προβλέψει την κτηματομεσιτική και τραπεζική φούσκα στις ΗΠΑ. Όλες αυτές οι μελέτες ήταν λεπτομερείς και δημόσια διαθέσιμες. Πολλοί τις αγνόησαν και λίγοι κερδοσκόπησαν με τεράστια κέρδη στοιχηματίζοντας εναντίον τραπεζικών ομολόγων και μετοχών.Το ένα μεγάλο πρόβλημα του ΔΝΤ ήταν ότι οι περισσότεροι δεν θέλουν να ακούνε προειδοποιήσεις από Κασσάνδρες ιδιαίτερα όταν απρόσμενα δώρα νεοπλουτισμού και υπερκατανάλωσης καταβρέχουν τον ανόητο θνητό.Το άλλο πρόβλημα είναι ότι μετά που ξεσπάει η κρίση το ΔΝΤ δεν έχει πολλά εργαλεία αλλά και επαναστατικές λύσεις στην κατοχή του. Ακολουθεί ιδέες του παρελθόντος και κάνει σπασμωδικές κινήσεις αφήνοντας να σφάλλει στο σημείο υπερβολής μέχρι να αποδειχθούν οι λύσεις χειρότερες του προβλήματος.Δεν είναι ότι μόνο η κυβέρνηση Καραμανλή αδράνησε στην παγκόσμια οικονομική κρίση που είχε ξεσπάσει το 2007 με πρώτο θύμα την Αμερικάνικη Οικονομία, αλλά το ίδιο κοντόφθαλμη και αλαζονική συμπεριφορά επέδειξαν οι ηγέτες στις χώρες της Ευρώπης και της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών. Δηλαδή οι ίδιοι άνθρωποι ή ίδιες πολιτικές που είναι σήμερα. Η Ελλάδα μην ξεχνάμε δεν ήταν το πρώτο θύμα της κρίσης στην Ευρώπη. Είχε προηγηθεί η τραπεζική κρίση που πτώχευσε την Ισλανδία. Υπήρχε άφθονος χρόνος αλλά υπήρχε περισσότερη σε αφθονία η ανοησία.Την ίδια ακριβώς κοντόφθαλμη και αλαζονική συμπεριφορά δείχνουν οι υπερσυντηρητικοί στην ΕΖ πιστεύοντας ότι μια τραπεζική κρίση και ο αποταμιευτικός πανικός στην Ελλάδα δεν θα προξενήσει χάος στις άλλες χώρες των Βαλκανίων και της Μεσογείου.Υπέρμετρη αισιοδοξία που θυμίζει εποχές και λάθη της προηγούμενης γενιάς της Γερμανίας.