@ Listerix:Μα δε λέω τίποτα διαφορετικό. Και δεν αντιλαμβάνομαι γιατί η εκ μέρους της Γερμανίας επιθυμία ολοκλήρωσης της πολιτικής ενοποίησης/ομοσπονδιοποίησης της Ε.Ε. αντιφάσκει ή είναι ασύμβατη με την επιδίωξη διατήρησης ενός σκληρού νομίσματος όπως το ευρώ. Και να το πάμε και ένα βήμα παραπέρα: είναι ακριβώς η αναντιστοιχία ανάμεσα στη διαδικασία πολιτικής ενοποίησης και τη διαδικασία νομισματικής/χρηματοπιστωτικής ενοποίησης που αποτελεί το κεντρικό πρόβλημα που καίγεται να αντιμετωπίσει το γερμανικό κράτος και οι σύμμαχοι του στην Ευρώπη. Ο ατελής χαρακτήρας της πρώτης δυναμιτίζει/υποσκάπτει τα θεμέλια της (ήδη συντελεσθείσας) δεύτερης. Ένα νόμισμα με 18 υπουργούς οικονομικών, με 18 διάφορης αποτελεσματικότητας φορολογικά συστήματα, με 18 διαφορετικά διοικητικά συστήματα, είναι επί της ουσίας ανεξέλεγκτο και ευάλωτο σε κάθε είδους "βαρουφακισμούς". Μία ευρωζώνη όμως των, ας πούμε, 8 ισχυρότερων κρατών-μελών των οποίων τα φορολογικά κ.λπ. συστήματα βαθμιαία συγκλίνουν, είναι μία αρκετά συνεκτικότερη και καλύτερα θωρακισμένη θεσμικά ευρωζώνη απ' ό,τι η τωρινή· αυτό, επιμένω, προϋποθέτει επιτάχυνση των διαδικασιών πολιτικής ολοκλήρωσης της Ε.Ε. και είναι εύλογο να αποτελεί βασική επιδίωξη της γερμανικής πλευράς, αλλά όχι της γαλλικής που προς το παρόν βγαίνει χαμένη από τον ανταγωνισμό και προσπαθεί να ανακόψει τις ηγεμονικές τάσεις της Γερμανίας (αυτό φαίνεται και από την πολύ ηπιότερη στάση του Hollande και του Sapin απέναντι στην Ελλάδα σε σχέση με την αντίστοιχη του Schäuble και της Merkel).Επομένως, οι λόγοι δεν είναι αμιγώς οικονομικοί ή αμιγώς πολιτικοί· θα πρέπει να είναι κανείς σε θέση, όταν στοχεύει στην εξήγηση της πραγματικότητας, να μεταβαίνει από την οικονομία στην πολιτική και αντίστροφα, αντί να τις αντιμετωπίζει σαν διαχωρισμένες σφαίρες δραστηριοτήτων.