Αγαπητή Μυρτώ,Σε νιώθω και εγώ. Η εμπειρία σου ως προπτυχιακή (απ' ό,τι κατάλαβα) φοιτήτρια στην Αγγλία δεν είναι και ιδιαίτερα διαφορετική από αυτή που πολλοί μας ζήσαμε στα ελληνικά πανεπιστήμια: άπειρα άτομα στο αμφιθέατρο, απρόσωπες σχέσεις της μάζας των φοιτητών με τον καθηγητή, οι μεγαλύτεροι σε ηλικία καθηγητές ήταν και ανώτεροι τη τάξει και προφανώς ήταν και βολεμένοι.Τώρα, τελειώνω το μεταπτυχιακό μου επίσης στην Αγγλία. Ως προς το θέμα σχέσεων με τους καθηγητές ήταν καλύτερα τα πράγματα, αλλά μόνο σε αυτό. Όλα τα άλλα ήταν χάλια. Η υποκρισία της Αγγλικής κοινωνίας και του σημερινού καπιταλιστικού κόσμου επίσης μου προκαλεί κατάθλιψη. Νιώθω απόλυτη ταύτιση με αρκετά σημεία του κειμένου σου, αν και η ιστορία μου είναι λίγο διαφορετική από την δική σου (ίσως πρέπει και εγώ να γράψω για αυτήν).Σε λίγες μέρες θα βγω για πρώτη φορά στη ζωή μου στην αγορά εργασίας και πραγματικά νιώθω απαίσια. Αισθάνομαι ότι δεν έχω επαρκή προετοιμασία για τον σκληρό "πραγματικό κόσμο" και ότι δεν θα αντέξω τον ανταγωνισμό σε μια χώρα από την οποία θα ήθελα πραγματικά να φύγω τρέχοντας για να γυρίσω πίσω στην πατρίδα μας (ακόμα και σε αυτή την κατάσταση που είναι τώρα, η ζωή στην Ελλάδα είναι πολύ πιο ανθρώπινη απ' ό,τι στην Αγγλία).Εύχομαι δύναμη και αυτοπεποίθηση. Και εγώ είμαι ντροπαλή, αλλά πιστεύω ειδικά στην Αγγλία πρέπει να δείξεις ότι έχεις κότσια για να πετύχεις. Και εσύ φαίνεται ότι τα έχεις, οπότε συνέχισε την προσπάθεια. Θέλει λίγο χρόνο και κόπο.Τέλος, αν θέλεις να συζητήσουμε για οτιδήποτε ή να μοιραστούμε τις εμπειρίες μας, στείλε μου εδώ. :)Σοφία