"… έχω φάει τόνους δακρυγόνων σε όλες τις κινητοποιήσεις του λαού, σε περήφανες διαδηλώσεις". Δακρυγόνα -Λαός -Περηφάνια Η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός της Ελλάδας, έστω και υπηρεσιακή, αποτυγχάνει παταγωδώς να συμβάλλει, έστω και ελάχιστα, με το έρεισμα του φύλου της στη δημιουργία αντίληψης των θετικών στοιχείων που έχουν αναδειχτεί στο πλαίσιο του female leadership, μιας θεωρίας που αποτελεί από μόνη της μια νέα αφήγηση στην Ελλάδα. Τί κι αν μια νέα αφήγηση είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητη για να ξεβαλτώσει λιγάκι ψυχολογικά ο κόσμος; Πρωθυπουργός που απευθύνεται στον "λαό" θα είναι πάντα κατώτερος των περιστάσεων. Δεν είμαι «λαός», δεν είμαι «λαουτζίκος» όπως με αποκάλεσε η φίλη και υποστηρικτής Τσίπρα, κα Αγγελοπούλου, δεν είμαι «σύντροφος», δεν είμαι ακόλουθος, δεν είμαι οπαδός, δεν είμαι οργανωμένος, δεν είμαι κομματικοποιημένος, δεν είμαι απρόσωπος, δεν είμαι ψηφαλάκι, δεν είμαι καν ψηφοφόρος, ούτε «ενεργός πολίτης» (λες και είναι δυνατόν να υπάρχει «παθητικός πολίτης». Είμαι πολίτης. Τριτόκλιτο, που δεν χρειάζεται βερμπαλισμούς τύπου «όσοι και όσες, όποιοι και όποιες». Γυναίκα, άντρας, ερμαφρόδιτο, διεμφυλικός, άφυλος, μαύρος, άσπρος, κίτρινος, κόκκινος, μπλε ή εξωγήινος, όποιος με αποκαλεί «λαό» και απευθύνεται στην «περηφάνια» μου, έστω και εμμέσως, δεν έχει καμία θέση όχι μόνο στην καρέκλα πρωθυπουργού, ούτε καν στο timeline μου. Σαν κι εμένα, πολλοί και εγώ μαζί μ΄εσάς, τη μάζα (mass) αυτή που εύχομαι να προλάβει να αποδειχθεί κριτική (ctritical) πριν μας πάρει όλους ο διάολος εντελώς.