Πριν από καιρό, εμφορούμενος από παρόμοια συναισθήματα ειδικά για τη γενιά του Πολυτεχνείου, έγραψα αυτό το σχόλιο [http://www.lifo.gr/team/apopseis/49664?comment=1026897#1026897] σε ένα κείμενο του Χ. Χωμενίδη και εμμένω σε αυτό.Εν ολίγοις, είτε το θέλετε (οι παλαιότεροι) είτε όχι, το μεγάλο κακό ξεκίνησε από τότε, πριν από δεκαετίες, που κάποιοι -πολλοί, πάρα πολλοί!- θεώρησαν καλή ιδέα να διοριστούν π.χ. σε δημόσιες επιχειρήσεις για να πληρώνονται χωρίς να κάνουν τίποτα, να σκυλεύσουν την -περιορισμένη πάντως- αντίσταση στη Χούντα ψευτοσυνδικαλιζόμενοι και κομματιζόμενοι, και να ψηφίσουν ξανά και ξανά Πρωθυπουργό κάποιον που έλεγε "να κάνει ο τάδε ένα δωράκι στον εαυτό του, αλλά όχι και πεντακόσια εκατομμύρια". Νομίζω ποτέ άλλοτε ο ελληνικός λαός δεν διεφθάρη σε τέτοια έκταση.Όλα τα υπόλοιπα είναι απλά επακόλουθα. Και αν περιμένετε από τα παιδιά αυτής της ολόκληρης, μέχρι τα μπούνια διεφθαρμένης γενιάς να κάνουν τη διαφορά, παιδιά που συν τοις άλλοις αποβλακώθηκαν από την κακή tv και τα emoticons στα κινητά, πλανάστε πλάνην οικτράν, αυτά πήγαν στον ΣΥΡΙΖΑ.Αλλά επειδή η ίδια η απαισιοδοξία και η μεμψιμοιρία είναι τρέλα, σας προτρέπω να σκεφετείτε α. ότι παρά τις πολλές αδικίες, συνήθως ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει, άλλοι φέυγουν στο εξωτερικό και ζουν καλύτερα, άλλοι το παλεύουν εδώ παρηγορούμενοι από ότι προσφέρει η φύση του τόπου -και όχι η συλλογική μας ζωή, β. Ότι ίσως τελικά με τόσο στραπάτσο να καταλήξουμε ωριμότεροι. Κάποια στιγμή. Και μη χειρότερα.
