Ναι Καλλίμαχε, τις τελευταίες μέρες κάποιοι συνταγματολόγοι των ΗΠΑ βρήκαν αυτήν την ερμηνεία προκειμένου να βάλουν κάτι καινούριο στη συζήτηση που είχε στερέψει επιχειρημάτων γιατί καμία από τις δύο πλευρές δεν θέλει να βρει μέσο δρόμο. Δεν στηρίζω την άποψη ότι αφού το λέει το Σύνταγμα, τελειώνει η συζήτηση. Η κουβέντα για την ερμηνεία του άρθρου 2 δεν με αφορά. Με αφορά η δυνατότητα ενός ανθρώπου να έχει πρόσβαση σε ότι θέλει (όπλα, αλκοόλ, ναρκωτικά) εφ'όσον μπορεί να αποδείξει ότι είναι ψυχικά υγειής και ώριμος ως προς την χρήση τους. Στην Αμερική πρεσβεύουν την ιδέα της ατομικής ευθύνης (π.χ. δεν είσαι υποχρεωμένος να έχει ασφάλεια αυτοκινήτου, αν προξενήσεις ατύχημα πληρώνεις για τις ζημιές ή πας φυλακή), όμως στο θέμα της οπλοκατοχής δεν φαίνεται να υπάρχει η ίδια αντιμετώπιση.Και επαναλαμβάνω, το γεγονός ότι κάποιοι ανόητοι δίνουν τα όπλα τους στα παιδιά τους ή δεν ασφαλίζουν τα όπλα τους με αποτέλεσμα τα παιδιά τους να τα μεταχειρίζονται κρυφά δεν είναι επιχείρημα κατά τις οπλοκατοχής για μένα, αλλά επιχείρημα κατά της αυστηροποίησης της τιμωρίας. Βρήκε το παιδί σου το όπλο και έκανε κακό; Θα έπρεπε να είσαι υπόλογος. Η γυναίκα σου, ο κουμπάρος σου, ένας γείτονας μπήκε στο σπίτι σου, πήρε το όπλο σου και έκανε κακό; Θα έπρεπε να είσαι υπόλογος. Αν θέλω να έχω ένα όπλο για να προστατεύσω τον εαυτό μου, θα έπρεπε να έχω το δικαίωμα. Αν θέλω να έχω ένα όπλο γιατί θαυμάζω τη μηχανική τους και θέλω να τα κοιτάω, θα έπρεπε να έχω το δικαίωμα. Αν θέλω να μπορώ να πηγαίνω σε πεδία βολής και να κάνω στοχοβολή, θα έπρεπε να έχω το δικαίωμα, γιατί στην τελική, τα όπλα υπάρχουν από αρχής της κοινωνίας και μόνο τα τελευταία 50-60 χρόνια έχουμε το πρόβλημα να μας φταίνε τα όπλα κάθε φορά που κάποιος τρελός ή κάποιος απρόσεκτος κάνει ζημιά.